Horyzont zdarzeń recenzja

Choć pierwszy tom trylogii "Parabellum" przytłoczył mnie ogromnym ładunkiem trudnych emocji, to wiedziałam, że muszę pójść za ciosem i sięgnąć po kolejny. Inaczej nigdy nie wróciłabym do tej historii, a uczciwie muszę przyznać, że poczułam ją na tyle mocno, że po prostu mnie do niej ciągnęło.

"Horyzont zdarzeń" to chyba najkrótsza powieść Remigiusza Mroza, ale mimo to jest naszpikowana wydarzeniami. Wojna trwa, naziści posuwają się na wschód, a od wschodu atakują sowieci, Francja i Wielka Brytania wciąż pozostają bierne. Znamy to wszyscy ze szkoły, z naszych rodzinnych historii i nie powinniśmy zapomnieć nigdy. Jednak tym, co najbardziej cenię w tej trylogii, jest to, że autor nie generalizuje i przedstawia swoich bohaterów takich, jakimi są, bez względu na narodowość. Chętnie wspominamy o heroicznych postawach wśród naszych rodaków i przemilczamy te mniej chlubne, zaś w przypadku innych nacji robimy coś dokładnie odwrotnego, a Mróz po prostu snuje opowieść o ludziach.

Śledzenie losów braci Zaniewskich i ich towarzyszy niedoli zwyczajnie mnie boli. Świadomie unikam literatury wojennej, by nie mierzyć się z tym ogromem cierpienia, nawet jeśli wiem, że w tym przypadku to tylko fikcja. W kryminałach nie dotyka mnie tak bardzo okrucieństwo, ale w tej trylogii już tak, jakby samo hasło "wojna" wyczulało mnie w szczególny sposób. Mimo to, czuję całą sobą, że ta historia jest warta poznania i angażuję się w akcję, nawet jeśli czasami wywołuje to u mnie niepożądane emocje.

Czytałam tę książkę, podświadomie przygotowując się na najgorsze. Nie mam jakiś faworytów, których losy obchodziłyby mnie bardziej niż innych, ale największe obawy wzbudza we mnie wędrówka Marii i Staszka. Mam wrażenie, że Bronek jest w stanie poradzić sobie w każdej sytuacji, a co do Leitnera to przede wszystkim interesują mnie jego wewnętrzne rozterki, bo jemu grozi tak naprawdę najmniej.

"Horyzont zdarzeń to trudna powieść, w której to, co złe, przytłacza to, co dobre. Remigiusz Mróz zadbał o to, by w wojenną zawieruchę wpleść choć odrobinę nadziei, a nawet okruchy prawdziwego szczęścia. Dla mnie to właśnie czyni tę trylogię tak boleśnie realną i sprawia, że fikcyjni bohaterowie zdają się być prawdziwymi ludźmi.

Moje 8/10.