Tatuażysta z Auschwitz recenzja

Zacznę od sprostowania pewnego nieporozumienia: to nie jest literatura piękna, tylko romans skierowany do szerokiej publiczności. Kto zaakceptuje ten fakt, będzie czuł z lektury satysfakcję. Ale jeśli ktoś postawi wobec tej książki jakieś solidniejsze oczekiwana... zawiedzie się na całej linii.

Owszem, jest to historia rzekomo oparta na faktach, ale nie ulega wątpliwości, że pewne jej aspekty zostały wygładzone pod kątem "dobrych relacji" z czytelnikiem. Autorka nie chciała go bowiem za bardzo degustować realiami obozu śmierci, więc bardzo uważnie dobrała wydarzenia przerażające, dbając o to, aby nie były czasem zbyt przerażające. W rezultacie powstało tło dobrze zbalansowane z wątkiem miłosnym, który jest oczywiście wątkiem przewodnim. Niemniej nie dziwię się, że takie podejście do sprawy jest dla wielu bulwersujące. Horror Auschwitz był bowiem horrorem co się zowie. O ile zdarzały się tam układy ze strażnikami lub przywileje dla co niektórych więźniów, o tyle trudno zaakceptować historię, gdzie te układy są zdobywane z łatwością, a główny bohater zdaje się mieć całkiem "normalne" życie. Może gdyby to nie było legendarne Auschwitz, tylko jakiś obóz o lżejszych rygorach gdzieś tam na zachodzie Niemiec... Ale nie, to jest Auschwitz. To jest obóz najgorszy ze wszystkich, czego w powieści nie da się wyczuć, niestety. Ale, jak napisałam na początku, ta powieść nie została napisana w imię prawdy. Nie, ta powieść została napisana dla współczesnej młodzieży amerykańskiej. Dla oddalonych od Europy Australijczyków. Dla znudzonych żon klasy średniej, dla których fakty historyczne nie są absolutnie żadnym priorytetem. Inaczej mówiąc, książka została napisana dla pieniędzy. Ja ten fakt akceptuję i rozumiem motywację autorki. Dlatego moje oczekiwania były zaniżone od początku i - jako znudzona żona klasy średniej - polubiłam tę historię. Po prostu miałam w danej chwili ochotę na romans i go dostałam. Wkrótce zapewne zobaczymy go również na ekranie i być może nawet udam się na to do kina.