Tatuażysta z Auschwitz recenzja

Natchniona serialem na podstawie książki, chciałam sprawdzić, ile z książki zostało przeniesione na ekran i chociaż niektórzy powiedzą, że lepiej jest najpierw przeczytać, a dopiero później obejrzeć, to jednak ja wolę najpierw obejrzeć a dopiero później czytać.

Jak wszyscy dobrze wiemy, niegdyś w Polsce istniał największy, co do wielkości obóz koncentracyjny. Każdego dnia przyjeżdżały do niego ciężarówki upchane wymęczonymi i przerażonymi ludźmi. Wśród nich, był również Lale Sokolov ( wcześniej Ludwig Eisenberg) główny bohater książki „Tatuażysta z Auschwitz” autorstwa Heather Morris, Słowak, którego jedyną zbrodnią okazało się żydowskie pochodzenie.

Lale po trafieniu do obozu zagłady, składa samemu sobie obietnicę, że przeżyje za wszelką cenę i robi wszystko, co w jego mocy by dotrzymać danego słowa. Pierwszym jego poważnym zajęciem, była praca przy rozbudowie Birkenau. Dzięki znajomości języka polskiego, nawiązał kontakt z Wiktorem i Jurkiem, którzy pracowali dla niemieckich nazistów i którzy zaczęli dla Lalego przemycać do obozu żywność i inne rzeczy.

Po zachorowaniu na dur brzuszny, Lale uratowany przez innych więźniów, zaczyna pracę jako asystent głównego tatuażysty Pepana. Po jego śmierci przejmuje to niechlubne stanowisko. Praca daje mu przywileje w postaci dodatkowych racji żywnościowych, którymi dzieli się z innymi więźniami i ratuje ich w ten sposób przed śmiercią głodową. Gdy pewnego dnia podczas tatuowania kobiet, przy jego prowizorycznym stoliku siada Gita, jego życie jakkolwiek to brzmi nabiera i już nie chce tylko przeżyć. Chce przeżyć, żeby po wyjściu z obozu ułożyć sobie z nią życie. Jak się później okaże, droga do tego będzie bardzo długa i przesiąknięta ryzykiem oraz strachem.

Osobiście uważam, że to była dobra książka, jednak zbrakło mi w niej emocji, których usilnie poszukiwałam. Zawodzi też zakończenie, które wydaje się wymuszone. Natomiast, gdybym miała porównać je z serialem, to tam zostało mu poświęcone więcej czasu.

Początek książki, w którym autorka podkreśla prawdziwość zdarzeń i osób a jednocześnie informuje, że wplotła tam fikcję literacką traktuję, jak usprawiedliwienie chęci skoloryzowania szarej, brudnej, przygnębiającej i smutnej rzeczywistości, w której ci ludzie byli zmuszeni żyć. Te elementy wyżej wspomnianej fikcji, nie uważam za coś złego jednak od tego typu książek raczej oczekuję ścisłego trzymania się faktów.

Na koniec pozwolę sobie zostawić wam kilka pytań, które zadawałam także sobie:

Ile okrucieństwa, krzywdy i niesprawiedliwości, może znieść człowiek?

Ile jesteśmy w stanie zrobić i jako daleko się posunąć, żeby przeżyć?

Czy można mówić o miłości oraz przywiązaniu do drugiej osoby w miejscu, gdzie wszystko umiera, a kolejny dzień jest niepewny?