Najwyższa sprawiedliwość recenzja

Wspaniala to była lektura, nie zapomnę jej nigdy.

Dawno już zarzucilem towarzystwo dwójki szwedzkich autorów, by ścigać literaturę w jej wielu innych postaciach, ale przypomniawszy sobie o nich w rozmowe z jednym z czytelniczych znajomych odkrylem, ze panowie nie tylko dalej sa dostepni do czytania w pozostalych mi jeszcze tomach, ale nie zasypali gruszek w popiele. I tak oto dopisali mi jeszcze dwa tomy.

Lecąc jednak po kolei, przeczytawszy piąty, zlapalem się za szósty. Oczywiście w miarę lektury powrócila radość z towarzystwa zlozonej, nietuzinkowej i dosc ostro traktowanej we wlasnym towarzystwie osoby Sebastiana Bergmana, znakomitego przychologa kryminalnego i eksperta od seryjniaków. Przy okazji uzależnionego od seksu egoisty, ale cytując klasyka, kto nie ma pokus? Wraz z nim towarzyszy nam plejada charakterów calego zespolu policji kryminalnej, i tak rozwiazujemy kolejna sprawe.

Podobnie jak w poprzednich tomach (oraz typowo dla literuatury gatunkowej) mamy do czynienia ze zbrodniami, choć nie tylko już same morderstwa, bo i zgwalcenia. Dosc brutalne, ideologiczne i dokonywanie w zemście. Sama akcja nie odbiega od poprzednich tomow, jest prowadzona rownie spokojnie i bez padaczkowych ruchów narracyjnych, przeplatając się z przyjemnym prowadzonym w tle wątkiem obyczajowym tak każdego z osobna, jak i wspolnego dla wszystkich postaci policyjnych. Swoją drogą chwilami lapalem się na tym, że wątki obyczajowe były bardziej zajmujące, co jest oczywiście szkodliwe dla wątku kryminalnego, ale też nie wychodzą na prowadzenie, nie przeszkadzają.

Pojawia się już rozpoczęty w poprzedniej części wątek typu „jak rodzi się zloczyńca” i ciekaw jestem co Autorzy dalej wymyślą. Zabawne jest też to, że caly cykl jest niesamowicie dobrze napisany, i choc nie wywoluje u mnie konwulsyjnego zachwytu jak rodzimy, na bieżąco czytany cykl o Komisarzu Kruku Piotra Górskiego, ale wciąga bardzo mocno w kleszcze i nie sposób się oderwać, do tego stopnia, że przeczytalem piąty i szósty tom rzędem. Co sprawia, że Hjorth i Rosenfelft tak mocno trzymają? Myślę, że glównie warta psychologiczna ich powieści. Począwszy od świetnie nakreślonych postaci (Wspaniala kreacja Sebastiana Bergmana) aż po zbójów i ich wartswę motywacyjną. Relacje międzyludzkie też są dość mocno sportretowane, jesteśmy wręcz „w glowach” pracujących policjantów oraz oczywiście w ich „duszach.

Bardzo dobre. Będzie czytane dalej.

1/10/2025