STAGS recenzja

Greer źle się czuje w nowej szkole – stypendystka z niższej klasy średniej nie bardzo się odnajduje w budzie ze średniowiecznymi tradycjami, którą trzęsą młodzi, bogaci, z arystokratycznych rodów. Gdy ich przystojny przywódca zaprasza znienacka Greer na myśliwski weekend (polowanie strzelanie wędkowanie), dziewczyna mimo sygnałów ostrzegawczych decyduje się na wyjazd. Jak tu się oprzeć takiemu ciasteczku wyrywającemu cię z samotności na wieś? Nawet, gdy jedzie tam z tobą dwójka innych odszczepieńców i ludzie, którzy traktowali cię wcześniej jak powietrze?

Ta książka jest zdecydowanie mniej brutalna i dramatyczna, niż ci się wydaje. Owszem, dzieją się rzeczy obiektywnie straszne, ale nie dają rady sprostać oczekiwaniom rozdmuchanym przez złowieszcze wtrącenia z początkowej fazy lektury (na powtarzanie, jak to bohaterka stała się mordercą, mam tylko jeden komentarz: „pffffff!”). Pomysł jest bardzo ciekawy, ale brakuje mu głębszych gierek, zdarza mu się skręcać w dziwne kierunki, pudłować i nie wyciskać ze sceny chociażby połowy dramatyzmu (jak chociażby w ostatnim dniu podczas ścigania ofiary – wizja zarzucania wędek w takim momencie jest niestety dość zabawna). Konkluzja (morał?) jest dość rozlaźnięty, niby docieramy do punktu, w którym ewidentnie winne sytuacji są nie jednostki, tylko system i warunki pozwalający na taką degrengoladę… Ale jednak autorka nie może pociągnąć tego tematu, nie potrafi puścić tego sznurka „no ale przecież są też dobrzy ludzie, którzy są superbogaci i mają miłych rodziców, więc to nie wiem czy jest to tak do końca… no i na tych złych też nie donośmy, no bo ich mamom będzie przykro”.

Bohaterowie niezbyt dają radę – zwłaszcza Ludzie Średniowiecza, o których naprawdę trudno cokolwiek powiedzieć jako o indywidualnych postaciach, a nie grupie. Gdyby kazano mi napisać charakterystykę Greer, to pewnie by się skończyło dostaniem naciąganej trói. Podobało mi się jej cudownie nastoletnie zauroczenie z rozkminami „och, pocałował mnie, co ja zrobię, jak za kilka dni przyjdzie po moje dziewictwo”, zdecydowanie mniej docelowy romans bez żadnej chemii.

Język nijaki, i, niestety, nie brakuje w nim przeróżnych kwiatków: „zaangażowano tak dużo (…) pieniędzy”, (w ramach uspokojania koleżanki): „- Zwariowałaś - powiedziałam łagodnie.”, „[Przodkowie na portretach] spoglądali z wyższością ze ścian na skąpane w blasku księżyca deski podłogi”, „Na myśl o Henrym znowu poczułam łaskotanie w żołądku. Chyba po prostu zgłodniałam”…

Co więc z zalet? Co mnie w ogóle przyciągnęło do tej książki? Ano tło – scenografia i rekwizyty na zdecydowany plus. Zwłaszcza szkoła (uważam, że większość hajskulowych YA powinno dziać się w dziwnych szkołach) z tymi jej witrażami, jelenią legendą, porożem na ścianach, studnią, teatrem oświetlanym świecami, bakałarzami i mundurkami z pelerynami, no palce lizać. Aż żal, że zostajemy w niej tak krótko, ale wielka wiejska rezydencja z ochrzczonymi pokojami, milczącą służbą i wykwintnymi obiadkami w terenie też ma dużo uroku.

Główna bohaterka jest wielką fanką filmów i często do nich nawiązuje (co jest motywem na plus, jakkolwiek przez autorkę nadużywanym), pozwolę sobie nawiązać i ja – „STAGS” jest jak film klasy B, na który natrafiasz podczas przerzucania kanałów w piątkowy wieczór. Można raz obejrzeć. Pewnie w nastolęctwie podobałby mi się zdecydowanie bardziej.




^ bogaty arystokrata rozczulający bohaterkę opowieścią, jak to stary świat przemija i dzieciaki zarabiają miliony na jułtubie zamiast dziedziczyć tak jak on, gdzie sprawiedliwość, koloryzowane

[Recenzja została po raz pierwszy opublikowana na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]