Pokoje recenzja

Stanisław Brejdygant "Pokoje" Od urodzenia po wiek klęski,

Cieszy mnie, że miałam możliwość goszczenia w rozsianych na przestrzeni kilkudziesięciu lat życia "Pokojach", do których w swojej autobiografii zaprasza Stanisław Brejdygant. Przyznam, że ten prawie dziewięćdzięsiecioletni aktor, reżyser i pisarz umknął mi jakoś z polskiej sceny artystycznej. Może dlatego, że jest głównie aktorem dramatycznym, reżyserem teatralnym, a żeby przybliżyć sobie lepiej jego twórczość, musiałam posiłkować się internetem. A tam znalazłam, że Stanisław Brejdygant dubbingował Klaudiusza w oglądanym przeze mnie dawno temu, w wieku kilku lat, ale do tej pory pamiętanym serialu telewizyjnym "Ja, Klaudiusz".

Stanisława Brejdyganta poznałam dopiero niedawno. W roli pisarza. Choć nie jestem fanką opowiadań, jego na wpół autobiograficzne, nawiązujące w skojarzeniach do "Dekalogu", napisane pięknym językiem, wypełnione mnóstwem dylematów moralnych i demonów przeszłości "Zwierzenia", mocno targnęły moją duszą.

Kiedy zatem zobaczyłam "Pokoje" wiedziałam już, że będę miała wielką chęć bliżej poznać postać Stanisława Brejdyganta, który otwierając drzwi do kolejnych zamieszkiwanych od urodzenia, a potem sukcesywnie zmienianych "Pokoi", zaprasza do czasów, które już minęły. Zamykając na kartach autobiografii swoje przypadające na czasy II wojny światowej dzieciństwo, tuż powojenną związaną ze zmianami politycznymi młodość czy wreszcie wypełniony intensywną artystyczną pracą wiek dorosły, w porywajacy sposób opisuje siebie jako człowieka. Zwykłego, bo jak inni popełniającego ludzkie błędy. Artystę obracającego się w środowisku towarzyskim. Pracoholika przemieszczajacego się po kraju, przemierzającego świat w poszukiwaniu nowych możliwości realizowania się w zawodzie.

Czytając "Pokoje" nie można nie zwrócić uwagi na nadzwyczaj pięknie płynący język opowieści, miejscami pełen elegancji, innym razem zabawny bądź nasycony licznymi dygresjami, dający poczucie obcowania z narratorem, który wie doskonale jak spotęgować a potem skutecznie utrzymać uwagę czytelnika. Celnym słowem, barwnym obrazem, precyzyjnie zbudowanym klimatem, pomiędzy którymi to elementami przewija się plajada gwiazd nie tylko kina czy teatru, ale też liczne grono postaci zwyczajnych, których ścieżki życiowe skrzyżowały się z tymi uczęszczanymi przez Brejdyganta, chłopaka z Warszawy, absolwenta polonistyki, warszawskiego wydziału aktorskiego czy wreszcie wydziału reżyserii w łódzkiej filmówce.

Książka przeczytana dzięki uprzejmości Klubu Recenzenta @nakanapie.pl