Pokaż mi swój świat recenzja

Autor: Daria Skiba

Studentka psychologii – Justyna, żeby zaliczyć zajęcia musi wykonać projekt pod tytułem "Pokaż mi swój świat". Temat jest dla niej bardzo interesujący, ale nie ma pojęcia co w nim umieści. Na samym początku w swojej pracy chce zawrzeć zwykłych klientów przychodzących do kawiarni. Jej plan jednak się zmienia kiedy poznaje Rafała – cukiernika, która na oczach klientów dekoruje tort, a także Martynkę – niewidomą dziewczynkę, której babcia szuka pomocy właśnie u Justyny. Kobieta postanawia, że to właśnie ta dwójka będzie wiodła prym w jej projekcie. Nie wie jednak, że jej bohaterowie są ze sobą w szczególny sposób połączeni. Wcześniejsze wybory Rafała jak i jego przeszłość sprawiają, że mężczyzna nie może myśleć o teraźniejszości. Czy jego mroczne tajemnice wyjdą na jaw? Czy Justyna już nigdy się do niego nie odezwie? I co z tym wszystkim wspólnego ma mała niewidoma Martynka?

****************************************************

Szczerze powiedziawszy po książkę sięgnęłam poprzez cudowną moim zdaniem okładkę i intrygujący tytuł. Przeczuwałam gdzieś, że książka okaże się wspaniała i właśnie taka jest. Poukładana Justyna nagle zaczyna robić coś na co wcześniej by się nie zgodziła. Zaczyna spotykać się z Rafałem i Martynką, której pomaga. Ta pięciolatka od razu skradła moje serce. Jest bystrą, uczuciową i bardzo spostrzegawczą dziewczynką, która jest mądrzejsza od wielu dorosłych. Mimo tego, że nie widzi otaczającego ją świata, potrafi dostrzec smutek u swojej babci, potrafi łatwo wyczuć nastrój i nawet wie kto z jej bliskich osób w danej chwili do niej podchodzi, ją dotyka. Jest to bohaterka, której nie sposób nie pokochać. Co do Rafała… Cóż wiele można byłoby mu zarzucić. Uciekanie przed przeszłością nie jest dobrym rozwiązaniem, a on robił to na każdym kroku. Uciekał, bo było mu łatwiej. Jego zachowanie było denerwujące, ale to właśnie ono kształtowało całą tą historię, przez co stała się taka wyjątkowa. Podziwiam jeszcze panią Krysię, która może i wstydziła się swojego dziecka, ale nie przestała jej kochać. Jest kochaną babcią, która bardzo chciała pomóc swojej wnuczce. Nie bała się odpowiedzialności za dziecko z niepełnosprawnością. Zrobiłaby wszystko dla niej, dlatego jest to oprócz Martynki jedna z moich ulubionych postaci. Te dwie są zdecydowanie na podium, chociaż to główni bohaterowie powinni tam stać, ale co tam. One zasługują na szczególne wyróżnienie. Ta książka wzrusza i porusza najczulsze struny w sercach. Jest warta przeczytania. Jest warta tego, żeby czytelnik poznał Martynkę, panią Krysię, Justynę, Rafała i otaczający ich świat.