Pokaż mi swój świat recenzja

Rzadko sugeruje się okładką w wyborze kolejnej lektury, ale w tym przypadku to właśnie ona przykuła moją uwagę. Zahipnotyzowała mnie do tego stopnia, że koniecznie chciała poznać skrywaną za nią historię. Macie też tak czasami? Czy tylko ja jestem odosobnionym przypadkiem? Jeżeli jesteście, choć trochę ciekawi, to dzisiaj chciałabym Wam pokazać wykreowany świat przez Panią Darię.

Autorka zabrała nas na spotkanie z Justyną Andrzejewską, dwudziestojednoletnią studentką psychologii, która na zaliczenie ma przygotować projekt pt. „Pokaż mi swój świat”. Wydawać by się mogło, że temat nie jest skomplikowany, a pozostawiona dowolność jego realizacji daje ogrom możliwości, niestety dla Justyny stanowi on nie lada wyzwanie. Młoda studentka od najmłodszych lat była skrupulatna, sumienna, odpowiedzialna i za każdym razem dążyła do perfekcji. Justyna to dziewczyna skryta i sercem na dłoni, ukochana córka i wnuczka, oddana siostra i cudowna przyjaciółka. Zawsze gotowa nieść pomoc, a przy tym skromna i nieoczekująca nic w zamian. Dorabia jako asystentka w poradni, zdobywając praktykę do przyszłego zawodu, dodatkowo udziela także korepetycji dzieciom. Od zawsze kochała obserwować ludzi i gdyby nie namowa przyjaciółki nie pomyślałaby, że może zając się psychologia na poważnie. Gdy pewnego dnia wraca do rodzinnego Stronia, postanawia odwiedzić ulubioną kawiarnię, spotyka tam pewnego chłopaka, który na oczach klientów dekoruje tort. Mimo iż nie zamienia z nim ani słowa, jego wizerunek głęboko zapadł w jej pamięci. Po wyjściu z „Marianny” otrzymuje dziwny telefon z prośbą o pomoc sześcioletniej dziewczynce, która na skutek tragicznego wypadku straciła wzrok. Nasza bohaterka, zaskakując sama siebie, zgadza się na jedno spotkanie z Martynką.

„Pokaż mi swój świat” to cudowna opowieść, która zmusza czytelnika do przemyśleń. Oczywiście opowiada o wielkiej miłości i zaufaniu, ale także o radzeniu sobie z problemami, o tym, że nie zawsze nasze życie układa piękne scenariusze, o bólu i ogromnej rozpaczy. Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się tak poruszającej i emocjonalnej historii. Justyny i Rafała nie da się nie lubić, a małą Martynkę można wręcz pokochać od pierwszego momentu. Podziwiam właśnie ją za ogromną wewnętrzną siłę i za niesamowitą dojrzałość, a trzeba pamiętać, że ma tylko sześć lat. Pomimo że w książce są opisane trudne sytuacje, z jakimi muszą się zmierzyć bohaterowie, to wszystko jest napisane z taką lekkością, że nawet nie wiadomo kiedy dochodzi się do ostatniej strony.

Pani Dario bardzo dziękuję za napisanie tej książki pełnej miłości i ciepła. Ja ze swojej strony polecam ją każdemu.

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Videograf SA.