Smolarz recenzja

Jeśli fantazja Przemysława Piotrowskiego będzie się rozwijała tak jak dotychczas, to w następnej powieści (a wszystko wskazuje na to, że taka powstanie) nadkomisarz Igor Brudny w ostatniej chwili zapobiegnie wybuchowi bomby jądrowej w centrum Warszawy albo przynajmniej zdetronizuje całą Komisję Europejską.

W „Smolarzu” Brudny zaszywa się w Bieszczadach, aby otrząsnąć się po rozwikłaniu gigantycznej afery z poprzedniej powieści. I choć nie ma chwilowo policyjnej legitymacji, angażuje się w śledztwo dotyczące bestialskiego zabójstwa dwóch studentek, a potem przystępuje do rozwikłania tajemnicy setek, jeśli nie tysięcy zniknięć ludzi w Bieszczadach. Na przeszkodzie staje mu lokalny układ polityczno-prokuratorsko-policyjny.

Myślę, że Piotrowski tym razem już naprawdę przesadził, tworząc fabrykę zbrodni na ogromną skalę i wiążąc ją z historią najnowszą. Od kryminałów i thrillerów oczekuję jednak pewnej dawki realizmu, a jej zachowanie wymaga, żeby skala zjawisk choćby nawiązywała do rzeczywistości. Jestem już zmęczony seryjnymi zabójcami, których de facto jest w Polsce jak na lekarstwo, o ile w ogóle jacyś jeszcze grasują. Doceniam pisarzy tworzących obrazy niewyobrażalnego bestialstwa i psychopatów niemających już nic wspólnego z ludźmi, ale są to wizje tak nierzeczywiste, że cierpi na tym rozrywka, jakiej chciałbym, aby dostarczały mi książki.

Nie podobał mi się pamiętnik Konowałowa. Uważam, że jest mocno niedopracowany językowo, napisany za szybko i bez konsultacji z fachowcami. Język pamiętnika jest przez to sztuczny, źle się tego słucha i nawet Filip Kosior chyba się przy tej partii tekstu męczył.

Co do języka mam jeszcze jedną uwagę: Przemysław Piotrowski dał się zainfekować pleniącym się w polszczyźnie przymiotnikiem „finalny” – koszmarnym i zupełnie zbędnym. I choć redakcja i korekta zostały w wypadku „Smolarza” wykonane fachowo i starannie, to jednak w tym akurat punkcie jestem zniesmaczony.

Niezłe są partie „thrillerowe”, można rzeczywiście drżeć o zdrowie i życie bohaterów, gdy czyhają na nich źli ludzie, a przecież wiadomo, że wszystko musi się dobrze skończyć.

Mimo to w sumie większym sentymentem darzę poprzednich „Brudnych” i tej akurat pozycji zbyt wysoko nie oceniam.