Pieśń syreny recenzja

Księżniczka Lira jest bezwzględną zabójczynią lądowych książąt. Zdobyte serca siedemnastu książąt kolekcjonuje niczym trofea, dzięki którym zdobyła respekt wśród głębin morza. Po niefortunnym morderstwie Lira zostaje ukarana przez Królową Mórz, która pozbawia ją ogona i zamienia w istotę, którą gardzi najbardziej — człowieka. Lira, aby odkupić swoją winę, musi przynieść matce serce księcia Eliana — pogromcy syren.

„Pieśń syreny” jest rekonstrukcją opowieści o „Małej Syrence”, więc doszukać tutaj możemy się pewnych powiązań, ale równie dobrze tę historię śmiało, można nazwać bardzo dobrą powieścią fantastyczną. Autorka ma lekki i przyjemny dla czytelnika styl, dzięki czemu przez książkę się płynie, niczym statek Eliana „Saad”. Łatwo się wkręcić w magiczny i otaczający powieść świat.

Alexandra Christo wplotła w książce dwie perspektywy narracyjne — Liry i Eliana. Ciesze się, że zdobyła się na taki krok, gdyż mogłam dzięki temu dobrze poznać dwóch bohaterów, którzy odgrywali kluczową rolę w całej morskiej wyprawie. Autem powieści przede wszystkim jest klimat, który autorka doskonale oddała, zwłaszcza na statku „Saad”, którym podróżuje Elian i jego załoga, czy chociażby w głębinach podmorskiego królestwa Liry. Opisy przeróżnych kolorów, widoków, zapachów i miejsc są wykreowane na tak dużą skalę, że możemy, to wszystko dookoła siebie poczuć.

Widać, że autorka przyłożyła się do bohaterów. Każdy z nich jest różny na swój sposób, ma inną barwną przeszłość i przyszłość, często będącą na wyciągnięcie ręki. Lira według mnie jest najlepiej stworzoną postacią. Swoim postępowaniem i byciem przyćmiewa wiele innych żeńskich bohaterek. Przechodzi wewnętrzną przemianę, kiedy jest uwięziona w postaci człowieka, co powoduje zamęt w jej sercu i umyśle. Niestety Elian, jest nijaki. W nim doszukać się możemy niejednego męskiego bohatera, nieszczególnie się na ich tyle wyróżnia. Chociaż trzeba przyznać, że poczucie humoru i zadziorny charakterek ma.

Obawy miałam do wątku romantycznego. Martwiłam się, że historia popłynie w kierunku romantycznej opowieści o „Małej Syrence” i cała akcja, przygoda i mroczy klimat książki przepadnie. Wiadomo, że zakończenie Ariel i Eryka było iście cukierkowe i liczyłam na to, że tutaj się go nie spodziewam. Lira i Elian pasowali do siebie bardziej, jako dobrzy przyjaciele, którzy posiadają odzwierciedlenie swojej duszy niż jako para kochanków. Autorka jednak pociągnęła wątek romantyczny, który na końcu okazał się bardzo dobrym i sprytnym rozwiązaniem. Uważam, że Alexandra Christo, dobrze wybrnęła z opresji i dodanie do historii lekkiego romansu, przyniosło powieści dobrego uroku.

Z pewnością w przyszłości sięgnę po kolejne książki autorki. Sądzę, że ma przed sobą świetlaną pisarską przyszłość i mam nadzieję, że pójdzie w tym kierunku, bo bardzo jestem ciekawa jej kolejnych pozycji