Pierścień ognia recenzja

Co Aleksander Wielki miał wspólnego z insygniami mocy? Czy wampiry są tylko bestiami, czy może mają osobowość i wykonują jakąś misję? Apokaliptyczne obrazy walk z hordami demonów, wizyta u mitycznej Wyroczni, zagadki i tajemnice, duża dawka babskich emocji – to wielki skrót zaserwowanych w Pierścieniu Ognia smakowitych kąsków.

Pierścień Ognia to druga część cyklu Kroniki Atlantydy będąca kontynuacją losów Nefertari de Vesci – poszukiwaczki skarbów. Myślę, że daleko bardziej udana od części pierwszej. Tym razem dzielna Nefertari zmuszona jest walczyć o bezpieczeństwo duszy najbliższej osoby. Pada ofiarą spisku i szantażu.

Walorem książki jest nieprzewidywalność akcji i to, że w zasadzie nic nie układa się po myśli głównej bohaterki. Dowcipne dialogi i ogromna dawka historycznej wiedzy świadcząca o głębokim, merytorycznym przygotowaniu autorki nie tylko z zakresu mitologii, ale również religioznawstwa sprawiają, że książkę połyka się jednym haustem.

Każdy pisarz ma swój autorski warsztat – jedni twórcy prowadzą fabułę w sposób przemyślany i konserwatywny, dążąc od punktu A do B, podczas gdy inni pozwalają się porwać nurtowi wydarzeń toczących się w ich własnej wyobraźni. Autorka Pierścienia Ognia z całą pewnością zalicza się do tej drugiej grupy. Zaskakujące twisty fabularne i totalnie niespodziewane zakończenie wprawiły w zdumienie chyba nawet samą pisarkę.

Książka ewidentnie dedykowana jest młodzieży, szczególnie osobom zainteresowanym starożytnymi cywilizacjami, oscylując pomiędzy fantastyką, przygodą a płomiennym romansem. Bohaterowie płci męskiej zostali przedstawieni w wysoce niekorzystnym świetle, co jest istnym miodem na złamane niewieście serca. W tekście dało się znaleźć kilka ponadczasowych cytatów, które wzbudzają w czytelniku refleksję.

Choć nie jestem wielbicielką takiego sposobu budowania historii, książka mocno mnie wciągnęła. Czekam niecierpliwie na trzecią część Kronik Atlantydy.

Dziękuję Wydawnictwu Jaguar za zaufanie i udostępnienie egzemplarza do recenzji.