Kwiaty z cukru recenzja

" Kwiaty z cukru "to pozbawiona kalk i schematów "powieść nie całkiem kryminalna ". Napisana przez nieznanego w Polsce pisarza, scenarzystę, dziennikarza, reżysera i kolekcjonera zabytkowych kluczy.

Ciekawa, niebanalna nowelka o poszukiwaniu pisarza wspaniałego dzieła. Autora książki, który być może jest mordercą. Nieuchwytny producent dzieła, o którym nic nie wiadomo, a jego imię i nazwisko pasuje do obydwu płci, a jedyny adres, jaki jest znany wydawnictwu, to adres e-mailowy. Kim jest utalentowany nieznajomy? Policja go poszukuje, dyrekcja redakcji też, sprawa staje się coraz pilniejsza, a ten jakby zapadł się pod ziemię i po podpisaniu umowy nie nawiązuje kontaktu.

Lekka lektura osadzona w świecie redakcyjnym ukazuje kuluary i pracę ludzi zatrudnionych w wydawnictwie. Okazuje się, że wcale nie łatwo jest wydać książkę drukiem.

Gatunek tego dzieła jest nieoczywisty. Obyczajówka, ale i kryminał, podbarwiona humorem, ale nie komedia, z migawkami paranormalnymi, ale nie fantastyka. Jak dla mnie trochę przykrótka. Czułam pewien niedosyt i braki kontynuacji lub rozwinięcia niektórych wątków. Szkoda, że przytoczone fragmenty z oryginalnych " Kwiatów cukru "były tak skromne. Chętnie poznałabym więcej tej historii, zwłaszcza że policja widziała bardzo wyraźny związek z rzeczywistymi faktami i wydarzeniami.

Książka jest zwięzła, ale i dynamiczna z elementami zaskoczenia zwłaszcza na końcu, nieźle skonstruowana i świetnie przetłumaczona.

Okładka powieści niezwykle oszczędna w swojej grafice. Jak widać niektóre książki bronią się pomysłem oraz treścią i nie potrzebują pięknej, wielobarwnej oprawy, zapierającej dech w piersiach. Ta książka nie przykuwa oka wyglądem, ale niezwykłą skromnością.