Kwiaty z cukru recenzja

Nie wiem jak Wy, ale ja jestem trochę zafascynowana Francją. Począwszy od ciekawej i zagmatwanej historii, poprzez filmy na literaturze kończąc. Miałam okazję przebywać w przepięknym, urokliwym Paryżu, pływać po Sekwanie, pić małą czarną w jednej z licznych kawiarenek i zajadać się świeżymi, maślanymi rogalikami kupionymi w Boulangerie. Miło wspominam tamten okres i choć język jak dla mnie za trudny i zbyt wymyślny, to jednak chętnie łykam wszystko, co francuskie.

Violaine Lepage prowadzi spokojne, ustatkowane życie. Jest szefową znanego paryskiego wydawnictwa w dziale prozy francuskiej. Wraz ze współpracownikami czeka na literackie perełki wyłowione wśród masy złych lub przeciętnych powieści. Pewnego dnia recenzentka odkryła maszynopis-powieść petardę, nikt nie miał wątpliwości, że książkę i jej autora czeka wielka kariera. Pojawił się jednak pewien problem, a właściwie dwa. Autor to człowiek widmo, nie zjawił się w wydawnictwie, umowa była podpisana listownie. Nikt nawet nie wie, czy to kobieta, czy mężczyzna. Książka zgodnie z przewidywaniami wydawnictwa Violaine zdobyła ogromną popularność, została nawet nominowana do prestiżowej nagrody. Tymczasem nad redakcją, książką i tajemniczym autorem zbierają się ciemne chmury. Policja odkryła zbieżność z morderstwami w powieści z tymi, z którymi borykają się w rzeczywistości.
Zbieg okoliczności?

To jest lektura, którą Tygryski lubią najbardziej. Tego typu książki mogłabym czytać całymi godzinami, dniami, nocami. Szczypta dobrego humoru z barwną plejadą bohaterów, których mamy możliwość poznać od podszewki i wątek kryminalny, który idealnie współgra z resztą treści. Książka jest dość krótka, ale za to treściwa, nie zawsze ilość stron determinuje płynność czytania i pełne zaangażowanie czytelnika w fabułę. W tym tytule, gdyby Autor naskrobał więcej, byłaby niemożliwie przegadana i rozwlekła, a tak mamy samą esencję, którą czyta się lekko i z prawdziwą przyjemnością.
Akcja jest zwięzła i dynamiczna, dziejąca się w świecie wydawców, recenzentów i trochę odsłaniająca kulisy pracy w tym obszarze. Pojawia się nawet postać Marcela Prousta. Wątek kryminalny był ciekawie zaplatany, spójnie i logicznie rozwiązany. Podobały mi się również przeskoki czasowe i tematyczne, co powodowało, że musiałam się skupić tylko i wyłącznie na lekturze.

Kwiaty z cukru są pierwszą powieścią, która ma rozpocząć cykl Collection Nouvelle przedstawiający i rozpowszechniający współczesną prozę francuską. Nie tylko popieram inicjatywę wydawnictwa, ale już nie mogę się doczekać kolejnych części. Mam nadzieję, że będą równie wyśmienite.

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Nowela.