Już nie ma tamtej mnie recenzja

"Zanim wyjdę spod prysznica - ciągle burdna, mimo że szorowałam ciało.do czerwoności w nadziei , że może uda mi się zmyć te siniaki - on już jest w domu. Siedzi przy moim stole, w mojej jadalni, z moim bratem, moim tatą, moją mamą, pijąc mój sok pomarańczowy z mojej szklanki (...) Odciski jego palców znajdują się nie tylko na każdym centymetrze mnie, ale są wszędzie. Mój dom, moje życie, świat są nim zainfekowane"

Gwałt na Eden, nastolatce, która do tej pory cieszyła się swoim beztroskim życiem, zmieniło ją diametralnie. Dotąd miłą i dobra, stała się wycofana i nieufna. Nie ma się co temu dziwić. Sprawcą był przyjaciel jej brata, którego wszyscy traktowali niemalże jak członka rodziny. Dziewczyna ma duże problemy ze swoimi emocjami, nie może poradzić sobie z trauma, której doświadczyła. Powinna komuś o tym powiedzieć, ale nie może.... Czas dojrzewania, nastoletniego czasu został brutalnie przerwany. Eden wybrała jeden sposób na przetrwanie: odcięcie się od tego jednego momentu, który już na zawsze ja zdefiniował. Jednak ten sposób, jak możecie się domyślić, nie sprawdza się. Eden ciągle czuję się zbrukana i tego brudu nic.nie jest w stanie zmyć. Obserwujemy jej losy przez trzy lata liceum , od feralnej nocy...Jak poradzi sobie dziewczyna z tak złymi doświadczeniami, stojąc u progu dojrzałości?
Czy otworzy się na miłość, przyjaźń i ponownie zaufa swojej rodzinie? Czy pozbędzie się wszechogarniającej nienawiści?

"Już nie ma tamtej mnie" to książka, z której wylewa się ogromny ból, cierpienie, żal i nienawiść. I my ten ból współodczuwamy z Eden.... To książka trudna, że względu na swój ładunek emocjonalny. Fabuła i sama narracja z perspektywy Eden jest dla czytelnika jasna i przystępna. Jednak ogrom bólu, którego jesteśmy świadkami, bardzo porusza i przygniata. Gwałt, którym została naznaczona Eden, idealnie współgrał z innymi wątkami, poruszonymi w tej powieści, a mianowicie miłości, przyjaźni, relacjach rodzinnych i okresie buntu.

Główna bohaterka wzbudza przede wszystkim współczucie, empatię, a czytelnik ma ochotę ją mocno przytulić, by odjąć jej tego cierpienia. Skupiamy tu głównej uwagę na jej zmaganiach z codziennością, próbami osiągnięcia względnej normalności... I choć niektóre jej zachowania mogą irytować , to z drugiej strony nie można jej osądzać, ponieważ to co ją spotkało, wyznaczyło jej charakter, sposób bycia j skutkowało szeregiem złych decyzji. Myślę, że prowadząc dosyć lekkomyślny styl życie, chciała się znieczulić na tamte wydarzeniami i schować głęboko złe emocje, nie pozwalając im wyjrzeć na światło dzienne.....książka trudna, ale bardzo potrzebna. Myślę, że każdy powinien poznać tą niezwykłą historię, odnajdywania samego siebie, po ciężkich doświadczeniach. Droga,. prowadząca ku normalności, po takich przeżyciach może zostać okupiona dużym cierpieniem. Powieść uświadamia, poucza, uświadamia i bardzo wzrusza.