Instytut recenzja

„(…) o tym miejscu można powiedzieć to samo, co mówią o mafii: kiedy już tam wejdziesz, nie ma wyjścia.”

Bardzo długo czekałam na najnowszą powieść Kinga. Odliczałam miesiące, potem dni, by w końcu dostać w swoje rozgrzane łapska nowiutki egzemplarz książki. Jęczałam z bólu i zazdrości czytając pierwsze recenzje szczęściarzy, którzy zapoznali się z „Instytutem”. Byłam szczerze przekonana, że powieść jest genialna, było to tak jasne, jak to, że wszyscy płacimy podatki.

Na początku poznajemy Tima. Dowiadujemy się, że mężczyzna chce rozpocząć swoje życie od nowa. Był gliniarzem, ale wydarzenia z „pewnego feralnego dnia” zmusiły go do złożenia odznaki. Tim nie ma planu na przyszłość. Może Nowy Jork? W końcu trafia na pipidówkę, tam gdzie "diabeł mówi dobranoc”. Tam poznaje miejscowych i tam też zostaje.
Tu temat Tima się urywa, by uderzyć w nas nowym pociskiem z nazwą „Luke Ellis”. Musicie wiedzieć kilka istotnych rzeczy o dzieciaku. Chłopiec ma 12 lat, nie dość, że jest małym geniuszem, to jeszcze ma zdolności telekinetyczne. Zostaje umieszczony w ośrodku, nazwanym „Instytutem”. Rzecz jasna chłopak chce do rodziców, ale nie ma nic do gadania. W instytucie są też inne dzieci i są łagodnie ujmując – poddawane badaniom.

Zacznę od tego, że kompletnie nie zostałam wciągnięta w tę historię. Zwyczajnie jej nie kupuję. Z początku byłam pozytywnie nastawiona, jednak gdy po raz kolejny czytałam: o „światłach Stasi”, pomiarach odbytniczych i żetonach, to byłam bliska stanu apopleksji.
Kocham prozę Kinga, ale w tej powieści nasz szanowny i poczytny mistrz grozy znacznie przekroczył granicę! Po krótkim czasie miałam serdecznie dość wgłębiania się w tortury na dzieciach i jeszcze bardziej miałam dość czytania o królowej zasuszonego dupska i jej pomagierach. Brak jakiejkolwiek dynamiki pogłębiał moją niechęć do lektury. I mogłabym to wszystko jakoś przełknąć, ale słabo zarysowani bohaterowie tej książki również nie zdołały jej uratować.

Powieść czytałam z ociąganiem, czego o Kingu nie mogłabym wcześniej powiedzieć. Każda strona była męką, nie przez źle dobrane słowa, nie. Pan King zna od podszewki rzemiosło pisania, tu chodzi o historię, która męczy w zastraszającym tempie, spala nas od środka i zmusza do projekcji niewyobrażanie okrutnych obrazów. No i jeszcze te "nazistowskie obozy"... panie King, serio?