Instytut recenzja

„Instytut” zabiera czytelnika w sam środek lasu, do ośrodka pełnego niezwykłych dzieci. Czemu one się tam znajdują? Jaka czeka je przyszłość? Czy uda im się wyjść z tego cało? Mistrz horroru trzyma czytelnika w niepewności, przez dłuższy czas nie dając jasnych odpowiedzi…

W „Instytucie” natrafimy na nieco inny klimat niż w pozostałych książkach Kinga. Porównując przykładowo z „Pod kopułą” czy „Desperacją”, można odnieść wrażenie, że akcja jest nieco wolniejsza, mniej się dzieje. Możliwe, że to wina miejsca, gdzie osadzona została książka: w zamkniętej placówce jest zdecydowanie mniej miejsca na ucieczki i fajerwerki. Można natomiast wczuć się w uwięzienie i niepewność, która towarzyszy Ellisowi przez cały czas. Fakt, że nie wiadomo, co znajduje się w innych częściach instytutu, spekulowanie na podstawie strzępków informacji – to dodaje uroku.
Nastrój bywa ciężki. Cała książka to takie baczne obserwowanie wszystkiego i czekanie na następny ruch ze strony otoczenia. Podoba mi się to, że czytelnik dowiaduje się różnych rzeczy na bieżąco, czasem sam musi skleić obraz. Przykładowo, na początku, gdy Ellis budzi się w ośrodku, można poczuć się nieco zdezorientowanym. Pytania typu „jesteś TK czy TP?”, rozmawianie o jakichś kropkach, badania, o których nic nie wiadomo… Można było zacząć od „wyjaśnienia dla przygłupa”, które zabiłoby cały nastrój, ale zamiast tego czytelnik dostaje układankę. Na szczęście, akcja szybko porywa i można połapać się, o co chodzi.

Napięcie jest ładnie budowane w toku powieści. Postacie także są niczego sobie. Nawet jeśli samodzielnie wypadają dość blado, to całą grupą wywierają mocne wrażenie – na tyle mocne, że czytelnik zaczyna przejmować się ich losami. Gdy coś im się dzieje (nie powiem, czyj los mną wstrząsnął, ale wiedzcie, że wstrząsnął), stawka zaczyna być coraz wyższa. Bardzo ważny jest tutaj wątek przyjaźni. To dzięki niej dzieją się rzeczy, które byłyby niemożliwe do wykonania w pojedynkę.

Zakończenie było… mocne. Może trochę przesadzone, może trochę typowo kingowskie, ale ładnie się wpasowywało w całość książki. Z góry uprzedzam, że warto przygotować się na rollercoaster emocji.

Bonusowe punkty należą się za dyskretne nawiązania do innych książek pana Kinga. Za każdym razem, gdy coś takiego znajduję, absolutnie poprawia mi to humor na cały dzień. Nie było tego dużo, ale grunt, że było.

Jeśli szukacie mrocznej, porywającej historii, nieco w klimacie Stranger Things, ale bez potworów albo książki, która wyrwie wam kilka dni z życiorysu – polecam!