Instytut recenzja

Czytanie książek Stephena Kinga to moja grzeszna przyjemność. Lubię po nie sięgać po lekturach wymagających i trudnych. Są swoistym wentylem bezpieczeństwa. Pozwalają uspokoić się emocjom i oddać we władanie czystej rozrywce.
Nie bez znaczenia jest fakt, iż autor ten jest świetnym gawędziarzem. Snuje opowieści z wciągającą intrygą, pełne zaskakujących zwrotów akcji i nieoczywistych zakończeń. Cenie sobie jego lekkość narracji i umiejętność wnikliwej obserwacji ludzkich zachowań.
Inwencja pisarza zdaje się nie nie mieć końca a ilość książek regularnie wypuszczanych na rynek nie maleje. Co ciekawe nie są to literackie popłuczyny, które i tak dobrze by się sprzedały ze względu na nazwisko autora na okładce ale pełnowartościowa literatura, która nadal budzi ogromne emocje u czytelników.

"Instytut" to powieść oryginalna, zaskakująca i nowatorska, w której jednak ciągle czuć ten charakterystyczny styl Stephena Kinga. Książka opowiada historię dwunastoletniego geniusza Luke’a Ellisa, który zostaje porwany przez tajemniczą organizację i umieszczony w tajnym ośrodku, w którym wykonuje się pseudonaukowe eksperymenty na dzieciach wykazujących zdolności w kierunku telekinezy i telepatii. Ich umiejętności mogą stać się bronią, eliminującą niewygodnych przeciwników politycznych, przywódców wrogich państw czy po prostu tych którzy myślą inaczej niż większość.
Sytuacja chłopca i innych dzieci umieszczonych w instytucie zdaje się beznadziejna. Pobawieni wolności, kontrolowani na każdym kroku żyją w ciągłym strachu i niepewności jutra.
Jednak Luke Ellis nie zmierza poddać się bez walki. Wierzy, że przy wsparciu kolegów uda mu się uciec z ośrodka i sprowadzić pomoc. Ucieczka ta jest dopiero początkiem walki z siłami zła, które w imię obrony własnych interesów zrobią wszystko aby dopaść i unieszkodliwić chłopca.

Słuchając tej powieści w interpretacji Macieja Kowalika cały czas się zastanawiałam jak taki pomysł na fabułę mógł się zrodzić w głowie autora, który potrafił go przekuć we wciągająca historię, która czytelnika trzyma w napiciu do samego końca. Po prawdzie miejscami opowieść jest przegadana i odchudzenie książki o kilkadziesiąt stron nie zrobiłoby jej krzywdy ale King to King i takie rzeczy wybaczam mu zawsze. Polecam!