Alex recenzja

Druga część trylogii. Podobała mi się nawet bardziej niż "Koronkowa robota". Także dlatego że - jak to zawsze powtarzam - wolę kryminały bez osobistego uwikłania detektywa w sprawę, bo to banał. Tu na szczęście element osobisty stanowią tylko traumatyczne wspomnienia Verhoevena, które, zwłaszcza na początku, ukierunkowują jego postrzeganie sprawy. Tam mordowane w okrutny sposób kobiety i tu porwana i więziona w nieludzkich warunkach młoda kobieta, najprawdopodobniej skazana na śmierć. Nic dziwnego, że Camille, choć zarzekał się, że już nie weźmie takiej sprawy, zaangażuje się na nowo.
I się zacznie.
Bo Alex została porwana, po czym nieoczekiwanie znika, zanim kawaleria przybędzie jej z odsieczą, ale osoba jej porywacza poprowadzi śledztwo w inną stronę, nie do historii jej porwania, tylko do drastycznych zabójstw. I nagle mamy tak jakby powtórkę z pierwszego tomu, seryjne zbrodnie połączone szczególnym modus operandi. Opisane z odpowiednią ilością szczegółów, które wrażliwszym osobom mogą wywrócić żołądek. I kiedy już zaczynamy tworzyć sobie obraz wydarzeń, znów musimy zweryfikować wszystko. I jeszcze raz. I jeszcze raz. Majstersztyk.
Kto jest ofiarą, kto katem, kto katem i ofiarą jednocześnie? Tak właściwie prawie wszyscy mają coś na sumieniu i wszyscy są ofiarami, przynajmniej na pewnym etapie swojej egzystencji. Uciśniona niewinność może być potworem, a potwór wpaść w pułapkę i odsłonić straumatyzowaną ludzką twarz.
I kiedy dotarłam do końca i wreszcie wzięłam głęboki oddech, to zaczęłam przewracać strony i sprawdzać. Ten detal. I tamten. Tu drobiazg. Miejsce i godzina. Wszystko się zgadza, nikt mnie nie robił w konia, wszystko było jak na dłoni, tylko niby skąd miałam wiedzieć...?
I to jest to, co tygrysy lubią najbardziej.
Książka jak misternie rzeźbione puzzle, które pod koniec nagle wskakują na swoje miejsce, choć wydawały się nie pasować nigdzie, żaden szczegół nie jest przypadkowy, żadnej fuszerki ani niedoróbki, mechanizm działa z morderczą (nomen omen) precyzją.
Uwielbiam. Mistrzu, jeszcze, zwódź mnie, prowadź mnie w maliny, bo tak pięknie to robisz!