Alex recenzja

Wooow, właśnie takie książki chciałabym czytać, na szczęście takie świetne trafiają się niezmiernie rzadko, bo inaczej miałabym chronicznie podniesione ciśnienie, co jak wiemy, za dobre dla zdrowia nie jest. Sporadycznie też, zdarza się pisarzowi wywołać u mnie bardzo ambiwalentny stosunek do złoczyńcy, autorowi "Alex", to się w całej rozciągłości udało.

Muszę również wspomnieć i pochwalić w tym miejscu wydawnictwo MUZA SA, któremu udało się w opisie omawianej książki, zdradzić niewiele. Co niestety ostatnio robi się wielką rzadkością. Opisy są tak pełne spoilerów, że czasami nawet nie trzeba już czytać książki, bo można napisać niezłą recenzję, bazując jedynie na zdradzającym za wiele, opisie. Jednak na szczęście, nie tym razem 😃.

Alex to młoda, zwyczajna, chociaż uderzająco piękna kobieta. Pewnego dnia późnym wieczorem, owa młoda kobieta, na oczach świadka zostaje brutalnie pobita, wrzucona do ciężarówki i uprowadzona. W tym momencie do akcji wkracza, ze swoją dość charakterystyczną ekipą, nasz dobry znajomy komisarz Camille Verhoeven. Po ostatniej sprawie komisarz ma dotkliwą traumę i ostatnie, czego teraz potrzebuje to właśnie takie, a nie inna zdarzenie...tak łudząco podobne do tego, w którym zginęła żona śledczego.

Jednak jak to się mówi "służba nie drużba", szef każe, komisarz musi. Śledztwo totalnie się ślimaczy, nie ma żadnych pomocnych śladów, z których można by wysnuć, chociażby jakieś mgliste tropy zaczepienia. Góra naciska, komisarz się piekli, a niewzruszeni współpracownicy małego policjanta, po prostu robią swoje.

Ekipie komisarza Camilla Verhoevena jak i jemu samemu można by było poświęcić osobną książkę, tak są charakterystyczni, tak różni od siebie, że aż dziw bierze, że potrafią tak zgodnie i owocnie ze sobą współpracować. Autor umiejętnie wplata w fabułę sprawy kryminalnej i śledztwa, wiadomości o charakterach i sposobie bycia skąpca Armanda i bogacza Louisa, robi to tak wyśmienicie, że udało mi się polubić ich obydwóch, chociaż wydawać by się mogło, że powinno to być niemożliwe.

To też mi się u tego pisarza podoba, wszystkie dane na temat ekipy śledczej, są podawana jakby mimochodem, tak, tylko żeby mieć jakieś wyobrażenie, kto to są Ci policjanci. Ich postacie i charakterystyka w żaden sposób nie dominują nad śledztwem, informacje te są umiejętnie wyważone i umieszczane w treści dokładnie tam, gdzie być powinny. Co u innych niektórych pisarzy wcale nie jest takie oczywiste.

To trzecia książka tego autora, jaką miałam niekłamaną przyjemność przeczytać. Lemaitre umieścił wysoko poprzeczkę i konsekwentnie trzyma sobie właściwy poziom. Dzięki temu książka jest naprawdę ciekawa, przysparza całego mnóstwa emocji i nawet, o dziwo zakończenie trafiło dokładnie w mój gust. Co też niestety, ostatnio rzadko się zdarza. Reasumując, książkę polecam, jak i poprzednie pozycje tego pisarza. W zalewie wszelkiej często miałkiej literatury z tego gatunku Pierre Lemaitre to ktoś, kogo dokonania literackie naprawdę warto poznać.