Szamanka od umarlaków recenzja

Długo za mną chodziła ta książka, zanim zdecydowałam się ją przeczytać. Ma piękną i intrygującą okładkę, a nie ukrywam, że to zawsze w pewien sposób mnie przyciąga. Opis książki również wydawał się zachęcający, a mimo to lektura musiała poczekać na swoją kolej. Przyszedł jednak dzień, w którym powiedziałam sobie, że w końcu trzeba popełnić ten czyn i przeczytać "Szamankę od umarlaków".

Książka opowiada o losach nastolatki Idy, która pochodzi z magicznej rodziny, jednak nie wykazuje magicznych zdolności. Dodatkowo też żadnych zdolności wykazywać nie chce, zamiast tego marzy o studiach. Takich zwyczajnych studiach, na które uczęszczają zwyczajni ludzie. Magiczni rodzice mają oczywiście inne plany wobec niej, jednak ponieważ z niemagicznej córki nie są w stanie zrobić magicznej, w pewnym stopniu muszą ustąpić. Postanawiają wysłać jednak Idę do ciotki do Wrocławia na nauki. I owszem, Ida do Wrocławia się wybiera, nawet na nauki, jednak nie do ciotki, a na studia. Wydawać by się mogło, że wszystko jest tak jak powinno, jest jednak malutki drobny problem: Ida widzi duchy, a duchy widzą Idę. Główna bohaterka jest mianowicie mediów, a jak się później okazuje, jest szamanką od umarlaków i jej zadaniem jest przeprowadzać duszę na drugą stronę. A tego właśnie ma nauczyć ją ciotka, do której Ida wybrać się nie chce.

Pisząc powyższy akapit i króciutko wprowadzając do lektury, odnoszę wrażenie, że ta książka jest po prostu niesamowita. Dokładnie takie same miałam odczucia, kiedy czytałam różne inne opisy. Uczucia zmieniły się, gdy zaczęłam czytać książkę. Niestety, ale przez większość lektury wieje nudą. Było kilka momentów, w których można było się zaczytać, jednak niestety było ich kilka i były to tylko momenty. Dodatkowo główna bohaterka niezwykle mnie irytowała. Tak bardzo chciała być niezależna, że zachowywała się jak rozwydrzony dzieciak, a nie dorosła osoba. Jej usilne próby ignorowania różnych faktów, wręcz skandaliczny brak szacunku do innych ludzi, irytujące i mało błyskotliwe odzywki sprawiały, że miałam ochotę rzucić czytnikiem i więcej do tej historii nie wracać. I wbrew narratorowi, wcale nie uważam, że Pech ma Idę, to po prostu Ida ma bardzo mały rozumek i zwyczajnie pakuje się przez to w kłopoty.
Za plusy tej opowieści mogę uznać jedynie ciotkę Teklę, która wykazała się niezwykłą cierpliwością względem swojej uczennicy oraz Gryzak, który po prostu był uroczy i w przeciwieństwie do Idy, był inteligentny na swój zwierzakowy sposób.

Niestety historia zakończyła się w taki sposób, że jestem ciekawa, co będzie dalej. W związku z tym siedzę i myślę, że ryzykować i brać się za kolejną część, czy może jednak odpuścić.