Dziewczęta z Auschwitz recenzja

W tematyce Auschwitz wiele już zostało powiedziane. Padło wiele pytań, na które znamy już odpowiedź. Jednak niektórzy więźniowie dopiero po latach opowiadają, o tym, co przeżyli. Nie chcieli mówić, bojąc się rozdrapywać niezabliźnionych wciąż ran. O takich właśnie emocjach i wspomnieniach opowiadają, „Dziewczęta z Auschwitz”

O największym nazistowskim obozie wciąż powstają coraz to nowe książki. Mniej lub bardziej wartościowe. Pokazujące piekło, jakie rozegrało się ponad siedemdziesiąt lat temu. Mimo upływu lat retrospekcje nadal wywołują szereg emocji. Nie da się zapomnieć, tego, co się przeszło. Jednak bohaterki książki pokazują, że pomimo traumatycznych i wstrząsających przeżyć można być szczęśliwym i spełnionym człowiekiem.

Powiedzieć, że książka ta jest cudowna to tak jakby nie powiedzieć nic. Nie oddać całej jej emocjonalnej wartości. Czytając, czułam się jak mała dziewczynka, przed którą babcia w wełnianym ciepłym swetrze otwiera stary zakurzony album i opowiada mi historię swojego życia. I mimo początkowej radości widzę niepokój na twarzy, wiem, że dochodzimy do takiego momentu, o którym seniorka nie chce mówić. Tą rysą na życiorysie, który przywołuje, jest właśnie Auschwitz.

Podczas lektury w mojej głowie kłębiły się różne myśli. Od radości i uśmiechu po współczucie i poczucie bezradności. Każda z historii jest zupełnie inna. Choć bohaterki opowiadają o tym samym miejscu, to odkrywają i zupełnie inne emocje. Pokazują, że w miejscu, w którym się znalazły, można nadal pozostać człowiekiem, który bezinteresownie może okazać dobroć i serce drugiej osobie.
Gdyby ktoś zadał mi pytanie, czym książka „Dziewczęta z Auschwitz” wyróżnia się na tle obozowej literatury, odpowiedziałabym, że prawdą. Taka zwykłą. Nie ubarwioną i podkoloryzowaną na potrzeby wywołania łez u czytelnika. Te historie tego nie potrzebują. Są piękne, bardzo emocjonalne i wzruszające same w sobie.

Jesteśmy ostatnim pokoleniem, które może słuchać bezpośrednich relacji od tych, którzy przeżyli. Korzystajmy z tego, bo czasu pozostało niewiele…