Kobieta, która kochała owady recenzja

Opowieść, o kobiecie, która od ludzi wolała owady. Wolność widziała w leżeniu na łące z twarzą wciśniętą między trawę, a szczęście odczuwała w chwilach, gdy kolejne larwy przekształcały się na jej oczach w dorosłe osobniki. Małżeństwo nie dało jej miłości, pierwszy poród sprawił, że jakaś część w niej umarła, a inna zapragnęła życia; macierzyństwo było jedynie kolejnym obowiązkiem, od którego nie mogła uciec. Malowała kwiaty, choć ich piękno nie poruszało jej serca, a o tym, co naprawdę kochała, nikt nie chciał z nią mówić. Podróżowała po świecie, chcąc poznać go i doświadczyć nowego, ale nieważne gdzie była — wciąż zdawała się tkwić w jednym miejscu. Pogrążona w myślach o wierze, prawach kobiet czy relacji człowieka z naturą. Oszczędna w emocjach, zdolna do empatii niemalże wyłącznie w stosunku do owadów. Stawiała na swoim w czasach, gdy zdanie kobiet niewiele było warte, a choć społeczeństwo mocno ją ograniczało, wykradała z niego skrawki przestrzeni dla siebie.

Maria żyła za procesów czarownic i odkrywania przez Europejczyków dobrodziejstw innych krajów. Żyła też w dobie internetu. Towarzyszymy jej od chwili narodzin do śmierci, a czas jej egzystencji zdaje się wydłużać do czterech stuleć. Pojawiają się bohaterowie, którzy znani są ze swoich dokonań w wieku siedemnastym czy dwudziestym. Jest Darwin, Bourignon czy Bird. Sama Maria natomiast luźno wzorowana jest na Marii Sibylly Merian, która zmarła w 1717 roku. Nie ma jednak dużych wojen. Selja Ahava bierze więc cztery wieki, tnie je na kawałki, a wybrane fragmenty łączy na realia życia swojej bohaterki. Dzięki temu jej losy zyskują na ponadczasowości.

Lubię prozę Ahavy i nie wiem, czy bardziej podobała mi się powieść „Kobieta, która kochała owady", czy „Rzeczy, które spadają z nieba". Oba tytuły są napisane językiem, jaki pobudza wyobraźnię i przemawia do mojej wrażliwości, a realizm magiczny zostaje nakreślonymi w tak subtelny sposób, że granica świata snów a rzeczywistości jest ledwo widoczna. Po zakończonej lekturze moja głowa pełna jest myśli, a serce cieszy się na wszystko, co przeżyło dzięki autorce. Potrzebuję więcej jej zgrabnej prozy w życiu, znacznie więcej!


przekł. Justyna Polanowska