Znachor recenzja

Chociaż książek nie ocenia się po okładce, na "Znachora zwróciłam uwagę właśnie przez okładkę. Opis na odwrocie też był intrygujący. Przez to wszystko w środku spodziewałam się kryminalnej intrygi ze słowiańskimi wierzeniami w tle. Książka jest zupełnie inna, ale nie jest zła.




Bardzo nie lubię książek pisanych w stylu gawędziarskim- męczą i wkurzają mnie liczne anegdotki przytaczane do opisu każdej sytuacji. Nie lubię też heheszków w kryminałach. Oba te zjawiska znajdziemy w "Znachorze", ale humor jest dokładnie na moim poziomie, naprawdę do mnie trafia. Jeśli chodzi o długie anegdotki np gość zamiast powiedzieć, że zawsze stoi w długich kolejkach wylicza po co i gdzie latała kobieta, która ostatnio stała przed nim w kolejce do kasy w sklepie. Jak pakowała swoje zakupy i jak za nie płaciła. I to historia wpleciona w kryminalną akcję. Takich przypadków jest więcej, dzięki nim może i książka ma objętość, ale są zupełnie niepotrzebne. Na szczęście bardzo łatwo i zgrabnie da się je przeskakiwać żeby śledzić akcje. Czy warto czytać książkę, w której przeskakuje się niektóre akapity? W tym przypadku tak! Michał Śmielak zawarł w "Znachorze" mnóstwo faktów z naszej historii, opisał dawne obyczaje i tradycje, o których większość z nas raczej nie wie. Opisy procesów czarownic i pracy kata dodają smaczku. Widać ogrom wiedzy autora, którą w ciekawy sposób dzieli się z czytelnikiem.

Wątek kryminalny też jest fajnie poprowadzony: ktoś morduje uzdrowicieli w całej Polsce. Robi to na modłę starodawnych katów- widać, że jest dobrze przygotowany i z historii i z kryminalistyki- nie sposób go wyśledzić. A między innymi próbuje go wyśledzić Krzysiek Szorca- młody chłopak, który z nieuleczalnym glejakiem mózgu trafił na kurację do uzdrowiciela- cudotwórcy, Jakuba. W pięknej willi Jakuba razem z lokalnym policjantem prowadzą własne dochodzenie, w sprawie przewijają się też księża i były esbek. Ważną rolę odgrywa piękna żona uzdrowiciela, która w nieoczekiwany sposób pomaga w kuracji. Wszystko wskazuje na to, że sam Jakub jest w jakiś sposób powiązany ze sprawą, tylko w jakim charakterze?
O ile akcja się powoli ( ale ciekawie) rozkręca przeplatając śledztwo, historię i opisy morderstw oraz przemyślenia samego mordercy, o tyle końcowe 100 stron to już ostra jazda i naprawdę ciężko ją odłożyć.
Mimo początkowego zniechęcenia przez to gawędziarstwo stwierdzam, że to fajna lektura i już jestem ciekawa, jaką historię autor zaserwuje nam we "wnykach".