Dom dzienny, dom nocny recenzja

Po wielu latach wracam do twórczości Tokarczuk i czuję, że zabrałem się, za jej kolejne dzieła w odpowiednim momencie gdyż wcześniejszy zbiór opowiadań Gra na wielu bębenkach czytałem w wieku 20 lat i pewnie na Dom dzienny, dom nocny nie byłbym wtedy gotów.

Sam tytuł jest swoistym kluczem do próby zrozumienia całego utworu. Dualizm naszego życia, świata jaki nas otacza to nieustanne balansowanie między dobrem i złem, dniem i nocą, życiem i śmiercią.
Poza dwoistością natury życia w tej lekturze doświadczymy efektów cykliczności i upływu czasu, często dla bohaterów – bardzo bolesnego. Ponadto, jakby nam było mało symboliki to autorka wciąga nas w oniryczne obrazy na granicy jawy i snu gdzie tak naprawdę nie wiemy co jest realnym fundamentem historii, a co tylko ulotną marą, która krąży gdzieś wokół głowy.

Powieść to nic innego jak zbiór krótkich rozdziałów, które lepiej lub gorzej łączą się wątkami i przeplatają. Mamy tu wątki historyczne, senne, obyczajowe jak i na przykład przepisy z grzybów.
Ciężko do końca zaklasyfikować ten typ literatury, w pewnym sensie to społeczno-historyczny patchwork w którym pojawia się realizm magiczny jak i bolesny naturalizm. Mamy lata wczesnego PRL-u jak i schyłek lat 90′.
Należy również dodać, że mimo pięknych opisów i dużych pokładów ciepła wplatanych w linijki tekstu to nie są to rozdziały wesoły czy pogodne, a wręcz przeciwnie – pełna smutku, zmuszająca do filozoficznej refleksji i melancholii. I tak cytując słowa z książkowej okładki: „rzeczywistość na pograniczu jawy i snu, wspólnej nam wszystkim, bez względu na czasy i miejsca, w których żyjemy”.

Widać w tej powieści misterną pracę pełną całego spektrum emocji i poetyckiej wrażliwości. Nieistotne jaki rodzaj historii jest nam prezentowany – wszystko jest pięknie utkane delikatnością i ciepłem. Tą książkę trzeba koniecznie przeczytać (chyba, że nie macie ani krzty serca do poetyckiej wnikliwości) albo jak w moim przypadku – przesłuchać gdyż czyta ją sama autorka.