Onyks recenzja

Kolejny tom z cyklu Lux przyniesie nam chwilę namiętności, zwątpienia, zniecierpliwienia i obaw przed tym, co przyniesie przyszłość. Nie ma śladu po dawnej Katy - nieśmiałej i skromnej dziewczyny, która nie wierzy w swoje umiejętności. Nową, waleczną i odważną polubicie jeszcze bardziej.

Sprawy między Kat, a Daemonem coraz bardziej się komplikują. Niewyjaśnione połączenie, które zrodziło się w trakcie ostatniej walki jest źródłem obaw i wątpliwości. Czy uczucie chłopaka rzeczywiście jest szczere? Czy może jest tylko wynikiem komplikacji powstałych w procesie uzdrawiania? Decyzji nie ułatwi Kat nowy, nieznany chłopak, który przybył do miasta. Skrywa nie jedną tajemnice, ale niektóre z nich mogą okazać się śmiertelne niebezpieczne.

"Onyks" koncentruje się na fazie zaprzeczania i wypierania. Nie kocham go. On nie kocha mnie. W istocie jest to typowy element romansów. W którymś momencie bohaterowie zawsze poddają pod wątpliwość uczucie do drugiej osoby, a w tej części jest to dosyć absorbujący wątek. I o ile z początku jest to frustrujące, lecz ciekawe - to w pewnym momencie tylko i wyłącznie frustrujące. Ludzie! Ile można oszukiwać samą siebie? Przecież ona nazywa się Schwartz, a on Black! Są przeznaczeni żeby być ze sobą!

Fani pierwszej części nie będą zawiedzeni. Jennifer L. Armentrout staje na głowie, aby fabuła, wątki i akcja była na równym poziomie. Wcześniej brakowało mi innych bohaterów, ponieważ cała akcja była skupiona na Daemonie i Katy, a inne postacie były tylko szarą masą na ich tle. Tym razem zostanie nam to wynagrodzone. Poznamy lepiej dotychczasowych bohaterów oraz dostaniemy nowych, równie interesujących i fascynujących.

To, co nie przypadło mi do gustu to... sama okładka. Oprawa graficzna została dobrze wykonana - jest mroczna, lekko tajemnicza, ale przedstawia parę dwudziestopięcio lub trzydziestolatków, a podobno fabuła toczy się wokół uczniów liceum? Ten mały zgrzyt można by darować, gdyby nie powielana schematyczność. Tym razem nie widziałam podobieństw do starego serialu "Roswell", natomiast jedna scena (której nie zaspoileruje) nieodparcie przypomniała mi "Crescendo", trzecią część "Szeptem" Becci Fizpatrick.

Katy mimo, że przeszła wewnętrzną metamorfozę i stała się odważniejsza, w trakcie ataku Arumianin musiała stracić kilka szarych komórek. Jej zachowanie jest niedojrzałe i nieprzemyślane, a skutki decyzji opłakane. Choć jest profesjonalnym czytelnikiem i na długo przed wydarzeniami wiadomo co się wydarzy, Katy jest ślepa aż do ostatniej chwili.

"Onyks" to godna kontynuacja sagi Lux. Fascynującą, wciągająca, trzyma w objęciach aż do samego końca i pozostawia czytelnikowi niedosyt. Daemon i Katy należą to rodzaju tych bohaterów, których uwielbiam. Inteligentni, odważni, przepełnieni namiętnością. Nie chciałam oddać im mojego serca, ale skradli je bez pytania. Z niecierpliwością czekam na kolejne części!