Harry Angel recenzja

Nie jest dobrze, gdy diabeł proponuje ci układ. Wie to każde dziecko. Bo diabeł, jak wszystkie bajki uczą, kłamie i w każdej umowie znajdzie się jakiś kruczek. Harry Angel padł ofiarą takiego właśnie szatana, który proponując mu sławę i pieniądze, małym druczkiem dodał, że chce za to duszę...
To ciężka, ale zarazem świetna powieść, która w znakmity sposób łączy w sobie elementy satanistyczne z opisem głębokiego południa Stanów Zjednoczonych w latach 40 i 50. Czytelnik podróżuje po południowych stanach, poznając obrzędy voo-doo, dzielnicę francuską w Nowym Orleanie, bogatych ranczerów chcących zabezpieczyć fortunę dzięki układom z piekłem i ich córki, które zarabiają jako wróżki. Jeżeli można powiedzieć o jakiejś powieści, że ma klimat, to "Harry Angel" taką powieścią jest. Nie powiem, klimatu ma więcej niż cokolwiek, co kiedykolwiek czytałam. W dodatku, wszystko, co się dzieje, wydaje się jakieś takie nierzeczywiste. Nie wiadomo, co jest prawdą, a co złudą, co się śni, a co się dzieje...Jak u T. Capote, południe USA staje się czymś nieistniejącym i bajkowym. Krainą legend, jazzu, czarów i diabłów, które mieszają się z tłumem, by odnaleźć ludzi wystarczająco naiwnych, by wierzyć, że mogli je oszukać.
Polecam każdemu tę powieść - jest piękna, nastrojowa i ma w sobie coś przerażającego, podskórny lęk przesycający opisy miejsc i ludzi, barwiący twarze czymś niewyczuwalnym. Czytanie Harry'ego jest jak zapadanie w sen, piękny i straszny zarazem...