Kod Leonarda da Vinci recenzja

Przeczytałam tę książkę głównie dlatego, że wszędzie było o niej pełno. Zrobiłam to też dlatego, że kiepsko siedzi w domku nad morzem, gdy leje, a nie ma co robić. Efekt był bezsporny: czułam się jak kot, jak zje zdechłą mysz. Jeśli można powiedzieć o jakiejś książce, że jest durna, to szmira Browna nie może tak być nazwana...bo nie jest książką. To jakiś wydumki śmiesznego faceta, który naczytał się w internecie o tajemnicach i z daje mu się, że posiadł wiedzę tajemną. W dodatku jest to pisane przez kogoś, kto w pogoni za sensacją stracił rozsądek. Na przykład już na początku mamy trupa w muzeum, który tak się upozował, żeby pokazać na mordercę, ale tak, żeby tylko wtajemniczeni zrozumieli...To już nie głupota, tylko zwykła durnota. W dodatku pisana pretensjonalnym językiem przeplatanym drętwymi zdaniami z książek o templariuszach i ich tajemnicach. Jeśli ktoś chce się pośmiać, to niech sobie kupi zeszyt Kaczora Donadla. Przynajmniej nie będzie miał potem niesmaku.