Ostatnia ,,więźniarka'' Auschwitz recenzja

Wyobraź sobie, że przyjeżdżasz do kraju, który znasz jedynie z opowieści rodziców, na długo wyczekiwane wakacje. Tu spędzasz wspaniały czas z dalszą rodziną, poznajesz stolicę, jej zabytki, ludzi. Myślisz, że to wakacje życia. Lecz nad miastem wisi widmo wojny, atmosfera lęku i strachu staje się coraz gęstsza. I gdy masz już wyjechać, powrócić do ukochanego domu rodzinnego, do rodziców, najgorsze przewidywania stają się faktem, wybucha wojna. Odcięta od świata, musisz stawić czoła nowej, przerażającej rzeczywistości. Jesteś w stanie to sobie wyobrazić? Jak w ułamku sekundy zmienia się świat, który znasz, spokojne, przyjazne miejsce na ziemi zmienia się w miejsce walki o przetrwanie, piekło na ziemi? Nam pozostaje wyobraźnia, ale takiego koszmaru doświadczyła bohaterka książki Niny Majewskiej - Brown, Mimi Guzik.

Ostatnia "więźniarka" Auschwitz to poruszająca, chwytająca za serce historia młodej dziewczyny, w której życie, plany, marzenia brutalnie wdarła się II wojna światowa i związany z nią koszmar. Pióro autorki sprawia, że książka mimo tematu jaki porusza, krwawej zbrodnii jaką opisuje, czyta się dobrze. To nie jest moje pierwsze spotkanie z relacjami tych, którzy przetrwali, przeżyli piekło obozów koncentracyjnych, Pawiaka, Szucha, ale za każdym razem jestem tak samo wstrząśnięta i poruszona.

Ta książka to nie tylko próba ocalenia od zapomnienia losów rodziców Anny Marii, Mimi i Józefa, ale także pozostałych ofiar zbrodniczego planu hitlerowskich Niemiec i tych, którzy przeżyli, ale także hołd oddany im i tym, którzy po wojnie zajęli się ochroną terenów byłego nazistowskiego obozu Auschwitz -Birkenau, którzy stali się inspiratorami założenia w tym miejscu muzeum, w tym bohaterów tejże książki, jak i ich córki, Anny Marii, by pamięć o tych nieludzkich zbrodniach przeciwko ludzkości, dokonana człowiekowi przez człowieka, przetrwała, byśmy my i potomni pamiętali, bo nie można o tym zapomnieć, by to miejsce było przestrogą, do czego prowadzą chore idee, poglądy, brak szacunku i tolerancji.

Książka wzbogacona jest zdjęciami z prywatnych zbiorów rodzinnych pani Anny Marii, w zakończeniu tejże publikacji odnajdziemy także relacje Józefa, ojca Anny Marii, męża Mimi, dotyczącą byłego obozu koncentracyjnego Auschwitz, jak także rozmowę z córką Mimi i Józefa, Anna Marią, która do dziś kontynnuje misję rodziców, do dziś mieszka na terenie obozu Auschwitz i daje świadectwo o tym miejscu, przypomina historie, losy tych, których spotkało piekło obozu.

Ta książka rozbija i na zawsze pozostanie w sercu i pamięci, a historia Mimi, jej trudnych doświadczeń więziennych, obozowych, losy powojenne, historia miłości, która połączyła ją z Józefem, dzieje ich i ich córek i poświęcenie, z którym chronili i chronią od zapomnienia tych, którzy byli skazani na piekło obozów nie przepadną i nie ulegną zapomnieniu, każda lektura tej książki pozwoli ocalić ich od zapomnienia.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Bellona.