Przełęcz Diatłowa. Tajemnica dziewięciorga recenzja

Ostatnio dość często szukam audiobooków, które będą tematycznie ciekawe i czytane w przyjemny dla ucha sposób. Mogę wtedy czerpać radość z lektury i wykonywać codzienne obowiązki. Sami widzicie – łączę przyjemne z pożytecznym. Przeglądając wieczorem aplikację z ebookami i audiobookami natknęłam się na „Przełęcz Diatłowa. Tajemnica Dziewięciorga” Anny Matwiejewej.
Temat znany, niezwykle ciekawy i tak bardzo tajemniczy! Nie byłabym sobą, gdybym nie sięgnęłam po tę książkę.

Pozwolę sobie pokrótce przywołać historię Diatłowców. Styczeń, rok 1959. To wtedy grupa absolwentów i studentów Politechniki Uralskiej w Swierdłowsku pod przywództwem Igora Diatłowa wyruszyła na północny Ural z zamiarem zdobycia dwóch szczytów: Otorten i Ojka-Czakur. 1 lutego w zimowy wieczór uczestnicy wyprawy rozbijają obóz na zboczu góry Chołatczachl, aby przeczekać pogarszającą się pogodę. Później dochodzi do tragedii, która po dzień dzisiejszy jest nierozwiązaną zagadką. Śmierć na zboczu Chołatczachl ponosi dziewięciu uczestników wyprawy.

Liczyłam się z tym, że będzie to pomieszanie faktu z literaturą obyczajową. Jeśli szukacie ogromów informacji lub typowej literatury faktu, która określi i opisze wszystko o wyprawie Dziewięciorga Turystów, w dodatku w bardzo wciągający sposób – odłóżcie tę pozycję. Nie ze względu na to, że jest kiepska, raczej mam na myśli to, że jest to zupełnie inny rodzaj literatury niż ten, którego możecie oczekiwać. Szkoda więc, żebyście byli rozczarowani. W książce Anny Matwiejewej dużo tu życia prywatnego bohaterki, jej rozterki związane z małżeństwem. Mnóstwo wstawek o jej kocie, o pisaniu książki. Oprócz warstwy typowo obyczajowej otrzymujemy sporo faktów z zebranych dokumentacji. Warto zaznaczyć, iż bardzo często przewijają się one przez całą historię, niekiedy te same informacje powtarzają się „kropka w kropkę”. To jakby przepisywanie raportów i dodawanie swojej historii dla zapełnienia kart książki. Co kto lubi – zapewne czytając książkę byłabym rozczarowana, mimo że Anna pisze bardzo przyjemnym i lekkim językiem. Przy audiobooku czas uciekał mi zupełnie inaczej i dzięki temu słuchając książki nie czułam, by czas z nią spędzony był czasem straconym.

Być może zabrakło tu czegoś, by historia stała się jeszcze bardziej ciekawa i wciągająca. Nie było tak, że marzyłam o powrocie do historii. Była, bo była i słuchało się jej dobrze. Lektor Anna Szawiel bardzo dobrze poradziła sobie ze swoją pracą.

Czy mogę polecić tę książkę? Sama nie wiem. Jeśli nie macie obecnie niczego innego do czytania – owszem, warto po nią sięgnąć, przeczytać (lub jak ja, przesłuchać) i wyrobić sobie o niej własne zdanie (o czym zawsze powtarzam). Natomiast jeśli wasze półki uginają się pod naporem innych, ciekawszych i lepiej ocenianych w serwisie książek – odpuśćcie.

Książka sama w sobie otrzymałaby 5 gwiazdek, bo trudno jest mi ją jakoś konkretnie ocenić. Dodatkowy plus za lektora, więc nota automatycznie zostaje podwyższona do 6 gwiazdek.