Obcy: 8 pasażer Nostromo recenzja

Idąc utartym szlakiem, Wydawnictwo Vesper nie odpuszcza tempa i kusi kolejną pozycją, kolejną sentymentalną podróżą po ścieżkach szeroko pojętej klasyki. Minęło już czterdzieści lat kiedy to "Obcy" Ridleya Scotta trafił do kin stając się jednocześnie kamieniem milowym łączącym w sobie elementy gatunku science fiction i horroru. Scenariusz, który przyczynił się wówczas do ekranowego sukcesu, wykorzystał również Alan Dean Foster, tworząc z niego wersję powieściową. Wersję, która w nowej szacie graficznej całkiem niedawno ujrzała światło dzienne.

Jestem przekonany, że każdy zna, a przynajmniej kiedyś otarł się o temat Obcego, więc o fabule trzy zdania. Kosmiczny holownik "Nostromo" wraz z siedmioosobową załogą przechwytuje komunikat z nieznanego obiektu. Po odnalezieniu źródła sygnału, jeden ze zwiadowców zostaje zaatakowany przez obcą formę życia. Załoga decyduje się na hospitalizację w warunkach na jakie pozwala wyposażenie ich statku, lecz wkrótce rozpoczyna się walka o życie całego zespołu.

"W kosmosie nikt nie usłyszy Twojego krzyku."

"Obcy" to sprawnie uszyta historia w klaustrofobicznym klimacie. Z jednej strony otaczający bezmiar kosmosu, z drugiej zaś ciasne pomieszczenia kosmicznego statku. To właśnie tutaj, w atmosferze szumu aparatury, smarów, rozlanego oleju i komputerowych komunikatów Alan Dean Foster buduje napięcie i rozpędza machinę strachu, która rozlewa się na wielu płaszczyznach. Strach przed bezwzględną naturą kosmosu oraz koniecznością powierzenia swojego losu wysłużonym elementom statku. Strach, który w obliczu zagrożenia rozbudza podejrzenia i nieufność względem towarzyszy i przede wszystkim ten, związany z bezpośrednim oprawcą - obcym.

Alan Dean Foster, już na samym początku, zgrabnie zapoznaje czytelnika z poszczególnymi członkami załogi, którzy jednocześnie mogliby stanowić esencję ludzkości. Różni względem płci, wieku czy też koloru skóry. I ten ostatni, antybohater, który jako obca istota nie jest przecież postacią finałową. Ona ewoluuje, przeistacza się i staje się coraz groźniejsza, a cały proces jej rozwoju podany jest jak na tacy.

"Obcy" mimo tych czterech dekad jakie nosi na swoim karku, trzyma się wyśmienicie. Nadal wciąga i upaja klimatem. Jest przykładem, że kosmos może być jedynie tłem, a cały koszmar można upchnąć w latającej metalowej puszce.