Ukochane równanie profesora recenzja

Książka Ogawy ma trzech bohaterów, pierwszym jest profesor matematyki, który po kontuzji mózgu ma poważne problemy z pamięcią: po 80 minutach wszystko zapomina i zaczyna jakby życie od początku. Drugim bohaterem jest gosposia profesora – narratorka książki, samotna matka, która po pewnym czasie sama zaczyna interesować się matematyką; trzecia osoba wreszcie, to syn gosposi, którego profesor nazywa Pierwiastkiem, bystry chłopak bardzo interesujący się baseballem.

Profesor jest kompletnym dziwakiem, który bez przerwy myśli o matematyce, zwłaszcza o liczbach: „Rzeczą, którą Profesor kochał najbardziej na świecie, były liczby pierwsze”. Nie jest ciekaw otaczającego świata, ale narratorka i jej syn pomagają mu się trochę otworzyć na rzeczywistość poza matematyką. Przy okazji, powiela Ogawa powszechne mity na temat matematyków: to ludzie bardzo mądrzy, ale nie z tej ziemi, bujający w obłokach; nie jest to do końca prawdą. W każdym razie obarczając profesora kontuzją mózgu, autorka mocno ułatwiła sobie zadanie.

To przede wszystkim książka o miłości do matematyki, a wątła treść jest naszpikowana bardzo ciekawymi informacjami. Dowiedziałem się na przykład, że liczby doskonałe to takie, w których suma dzielników równa się samej liczbie, na przykład 28, bo 28=1+2+4+7+14. Natomiast liczby zaprzyjaźnione to takie, w których suma dzielników jednej równa się drugiej i odwrotnie, na przykład 220 i 284. Mamy też parę ciekawych opinii profesora na temat królowej nauk: „Matematyka jest jak gwiazdy, nie da się wyjaśnić ich piękna.” Albo „Liczby istnieją dłużej niż człowiek, ba, są starsze od tego świata.(...) One istniały od dawna, my tylko staliśmy się świadomi ich istnienia.” No cóż, to stwierdzenia kontrowersyjne, czy liczby istnieją? Na to pytanie filozofia nie udziela jednoznacznej odpowiedzi.

Pojawia się w książce tytułowe ukochane równanie profesora, czyli wzór Eulera, w którym występują najważniejsze liczby: pi, e, i, 1 oraz 0. Narratorka nie rozumie tego wzoru, ale z czasem coś pojmuje. No cóż, zrozumienie wzoru Eulera wymaga pewnej kultury matematycznej.

Bardzo dużo, za dużo w książce opowieści o baseballu, grze kompletnie mi nieznanej. Na przykład cały rozdział poświęcony jest wyprawie bohaterki, jej syna i profesora na mecz baseballu, dla mnie to mało ciekawe.

Pod koniec robi się z tego opowieść o przyjaźni, dosyć wzruszająca, bo profesor się starzeje, traci siły, a narratorka i jej syn stają się jedynymi mu bliskimi osobami.

Piękna historia.