Królestwo łabędzi recenzja

Ta opowieść ma w sobie wszystko to, co potrzebne jest aby powstała kolejna baśń: krainy urodzaju i królestwa skryte cieniem, wiedźmy dobre i te siejące nieszczęścia, wygnani książęta, zaślepieni władcy i nadzieja w starych legendach, skrywających siłę.

Reinterpretacja autorstwa Zoe Marriott opiera się na baśni Hansa Christiana Andersena "Dzikie łabędzie". Można nie dostrzec wielu podobieństw, choć wykorzystano postacie występujące w pierwowzorze.
Nie tylko nowa i piękna królowa w roli macochy korzysta w walce o tron z magicznych sił. W wersji Marriott tajniki życiodajnej odmiany magii, czerpiącej z natury eneidy, przekazała Aleksandrze poprzednia królowa, a jej matka. Fakt ten znaczenie zmienia całość historii, bowiem nie wygrywa już tylko niewinność, dobroć i poświęcenie z złą magią, ale to magiczne siły z obu stron ścierają się ze sobą w walce o panowanie.

Przez to, że Aleksandra posiadała większe moce niż inni, dostrzegała więcej i lepiej, co często wywoływało jej zdumienie lub zirytowanie brakiem takiej samej spostrzegawczości u innych. Wydawała się wtedy lekko zadufana i zbyt mocno wpatrzona w siebie. To jednak jedyny mankament w biegu tej opowieści.

Wiele scen z tych Nowych Dzikich Łabędzi zostanie w mojej pamięci na dłużej. Jest Wzgórze Starych Czasów, gdzie w kamieniach zachowana została pamięć przodków. Samo wzniesienie, otaczające je tereny jak i jego funkcja przywodzą na myśl wiele takich tajemniczych miejsc na terenach Europy.
Są dwa królestwa, dwa dwory i tak przeciwstawne sobie stolice. Jedna z nich to niegdyś Miasto Kwiatów, teraz całe z białego kamienia. Inne to Królestwo, ojczyzna Aleksandry, z drewnianym dworem i otaczającymi go żyznymi ziemiami tej krainy.
Robin, Dawid i Hugh to trzej zaklęci książęta. Zella oznacza 'cień' - to imię nowej, panującej królowej. Krąży i wspomnienie bestii o szkarłatnej barwie, która pozbawiła życie poprzednią modrą wiedźmę.
Jest oczywiście i książę. Gabriel to młodzieniec poznany nad piaszczystym morskim wybrzeżem, w blasku księżycowej nocy, szumu morza i cieniu klifu.

Mała objętość stron zawiera w sobie wiele wydarzeń i akcji na przestrzeni dwóch sąsiadujących królestw. W powieści da się wyczuć szacunek wobec natury, jako życiodajnej siły, sprzyjającej ludzkiemu życiu.

Nawiązań do łabędzi jest pełno na kartach tej książki. Poczynając od samego tytułu, poprzez "Dzikie łabędzie" i dedykację od samej autorki na wstępie:
"Wszystkim brzydkim kaczątkom.
Nie zazdrośćcie tym puszystym żółciutkim głuptaskom.
To nie z nich wyrosną łabędzie."

"Królestwo łabędzi" to debiutancka powieść Zoe Marriot, znanej już z opowieści "Cienie na księżycu". Obie jej dotychczasowe książki bazują na motywie baśni ("Cienie" na "Kopciuszku"), ale w znanych sylwetkach bohaterów wprowadzają istotne zmiany, na nowo kształtującej fabułę. Będziecie zaskoczeni genezą klątwy w "Królestwie łabędzi". Można dostrzec i podobieństwa między bohaterami obu powieści Marriott: to młode osoby królewskiej lub szlacheckiej krwi, rozdzielone przez los i walczące o swoje uczucie, nawet jeśli ono samo dopiero będzie miało szansę rozkwitnąć.
To dobra lektura, jeśli jesteście w nastroju odpowiednim do przysłuchania się kolejnej baśni.

Warto wspomnieć, że choć "Królestwo łabędzi" pochodzi z serii "Poza czasem" i jest to tylko seria wydawnicza - poszczególne opowieści (poza Trylogią Czasu) to nie kontynuacje, tylko osobne całości połączone tematycznie i nastrojowo oraz przepięknymi projektami okładek.