Wrzenie recenzja

Można rzec, że zawrzało we mnie, gdy zobaczyłam zapowiedź owej książki. Powrót Larysy Luboń? To TRZEBA sprawdzić! Obok TAKICH bohaterek nie przechodzi się obojętnie.

Jak to Larysa (a tuż za, a może nawet przed, nią - Iza Janiszewska), powróciła w wielkim stylu. Może i otulona zasłoną nocy oraz w nowej profesji taksówkarki, ale to nadal ta harda, nieustępliwa kobieta. Życie jej nie oszczędza, co rusz podrzuca niebezpieczne i niekiedy destrukcyjne przeszkody, jednak jeśli znacie Larysę, wiecie, że jej tego typu ryzyko niestraszne. A jeśli nie wiecie, to ją poznacie. Naprawdę warto. (Nadrobić trylogię z nią w roli głównej - również).

Mocnym atutem "Wrzenia" są postaci. Zachary Kramer - dźwięczne nazwisko, ale też bohater, o którym trudno zapomnieć. Zaintrygował mnie. Psychoterapeuta, który ma irytującą manierę diagnozowania rozmówcy, znający przeróżne techniki manipulacji. Czy można mu zaufać? To pytanie zadawałam sobie od samego początku książki aż do końcowych stron. Również sarkastyczny, jak i konkretny komisarz Leon Mruk skradł kawałek mojego serca. Wiele razy uśmiałam się z jego tekstów i nie wiem, co takiego w sobie ma, pewnego rodzaju urok, który sprawia, że trudno go nie lubić. Mimo że nie oszczędza swoich podwładnych i nie obawia się stawiać kawy na ławie. Warto wspomnieć też o bracie Larysy, któremu całkiem spora część "Wrzenia" jest poświęcona. To również bardzo na plus.

Każda postać jest "jakaś". Nikt nie pojawia się bez przyczyny, każdy ma swoje 5 minut i nikt nie ginie w gąszczu fabuły. Która swoją drogą jest świetnie spleciona. Trzy przenikające się perspektywy, mocne charaktery i narastające napięcie sprawiają, że emocje aż bulgoczą w czytelniku.

Co mnie zaskoczyło, to oczywiście rozwiązanie śledztwa w sprawie zabójstw kobiet. Przyznam, że od lektury minęło już parę dni, a ja nadal myślę o finale "Wrzenia". Autorka nie oszczędza stworzonych przez siebie bohaterów, oj nie...

Ale nie można się za to gniewać, bo robi to genialnie.