Królestwo łabędzi recenzja

Na pewno już wiecie, że uwielbiam baśnie. "Dzikie łabędzie" Andersena to jedna z moich ulubionych i nawet kiedyś planowałam napisać opowiadanie inspirowane właśnie nią. Kiedy dowiedziałam się o "Królestwie łabędzi", powieści, która opiera się właśnie na tej baśni, wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Większość czytelników oceniało ją jako przeciętną, więc nie miałam bardzo wielkich oczekiwań, ale liczyłam na przyjemną lekturę.

Aleksandra i jej bracia to królewskie dzieci. Rodzeństwo wychowuje się w spokoju, bezpieczeństwie i miłości na dworze, aż do pewnego tragicznego dnia... Królowa zostaje zaatakowana przez tajemniczą bestię i wkrótce umiera. Niedługo później król przyprowadza do zamku i poślubia nieznaną kobietę, która całkowicie go oczarowała, zaś Aleksandra zostaje wywieziona do krainy Midland, a jej bracia nagle znikają... Dziewczyna za wszelką cenę pragnie ich odnaleźć.

Powieść czyta się bardzo szybko, ale niestety to jedna z jej nielicznych zalet. Właściwie ciężko ją ocenić, bo jest ona dosyć krótka i w sumie to po prostu taka bajka. Nie można nazwać jej szczególnie oryginalną, bo takich historii już było wiele. Nie uważam, żeby była to udana interpretacja baśni, gdyż nie ma w niej tego uroku, czaru, tej wyjątkowości. Jest niedopracowana i bez ciekawego pomysłu. Poza tym wydarzeń w tej książce znajdziecie bardzo mało. Nie podobał mi się również wątek romantyczny, bo rzekomo miało to być "gorące uczucie", a tymczasem zostało opisane niewiarygodnie i na siłę.

Mimo wszystko nie mogę powiedzieć, że to całkowicie nieudana powieść, po prostu zgadzam się z innymi opiniami - jest przeciętna. Historia Aleksandry to opowieść o wielkiej determinacji, miłości do rodzeństwa i solidarności. Polecam ją wielbicielom lekkich, krótkich i bajkowych książek, które można od czasu do czasu przeczytać dla rozrywki. Jeśli jednak ktoś liczy, że znajdzie w niej coś wyjątkowego, to z pewnością się rozczaruje.