Śniadanie u Tiffany'ego recenzja

Po książkę Truman'a Capote'a sięgnęłam nie dlatego, że chciałam poznać tę historię lecz dlatego że na okładce egzemplarza widniała Audrey Hepburn. Niesamowicie zależało mi na obejrzeniu ekranizacji, lecz mimo to, postanowiłam uprzednio zapoznać się z powieścią. Od razu mogę zaznaczyć, że nie zwiodłam się na niej. Wręcz przeciwnie! Z pozoru cienka i lekka książka okazała się świetną rozrywką nawet dla czytelnika w nastoletnim wieku.

"Śniadanie u Tiffany'ego" to opowieść o młodej, naiwnej i trochę szalonej dziewczynie Holly Golightly, mieszkance Nowego Jorku która pomimo przytulnego mieszkania żyje w ciągłej podróży poszukując miejsca "jak u Tiffany'ego". Bohaterka prowadzi beztroskie życie zapominając czasami o zasadach moralnych. Wydarzenia przedstawiane są z perspektywy Paula, sąsiada Holly, którego panna Golightly zwykła nazywać imieniem swojego brata Freda. Jest to bardzo ciekawe zjawisko gdyż pomimo że książka przedstawia historię kobiety widzimy ją oczami mężczyzny. Truman Capote na łamach książki jednoznacznie ukazał iż przyjaźń damsko-męska (szczególnie z kimś tak interesującym jak panna Holly) jest praktycznie niemożliwa. Relacja między głównymi bohaterami do samego końca wahała się między nienawiścią, przyjaźnią a nieodwzajemnioną miłością. Holly szybko zdobywa sympatię czytelnika, przez swoja szczerość, otwartość, bezpośredniość i swobodę. Nie uznałabym jej jednak za wzór do naśladowania, mimo wielu zalet dziewczyna była "głupiutka" i zbyt wybiegała w marzenia co przysporzyło jej wielu dylematów w trakcie powieści.

Książka początkowo była trudna. Wydarzenia mieszały się ze sobą, panował lekki chaos a "paplanina" Holly szybka i bez większego składu czasami przyprawiała o ból głowy. Dodatkowo infantylność głównej bohaterki sprawiała iż jej postać wydawała mi się mało wiarygodna. Mimo tego im bardziej zagłębiamy się w fabułę tym lepiej przystosowujemy się do toku wydarzeń i pióra autora. Muszę przyznać iż wątek romantyczny nie wyglądał tak jak go sobie wyobrażałam, nie zniechęciło mnie to jednak, a samej książce dodało unikalności. Klimat dużego miasta w latach 40-stych, bogactwo, przepych a przy tym smutek i poszukiwanie własnego "ja". Można by rzec klasyk klasyków. Jest to naprawdę wzruszająca i ciekawa pozycja, która zachwyci czytelnika w każdym wieku. Dzieło obowiązkowe dla tych którzy pokochali ekranizację jak i dla tych którzy jeszcze nie znaleźli swojego "Tiffany'ego".