999. Nadzwyczajne dziewczyny z pierwszego transportu kobiecego do Auschwitz recenzja

Młodość, radości i poczucie, że świat stoi u ich stóp. Właśnie taki obraz malował się w głowach tysiąca kobiet, które w 1942 roku wsiadło do pociągu, który miał ich zawieźć wprost do piekła. Wiedzione poczucie szczęścia, często lepszego życia i pracy liczyły, że czeka na nie upragniony raj. Jeszcze nie widziały, że wraz z zamknięciem drzwi do pociągu ich beztroskie życie minęło bezpowrotnie. Pozostał tylko smutek, żal i nadzieja, że kiedyś się to skończy. Tylko kiedy?

"999. Nadzwyczajne dziewczyny z pierwszego transportu kobiecego do Auschwitz" to książka, która opisuje losy kobiet, które jako pierwsze przekroczyły bramę "Arbeit macht frei". Niemal do końca, do ostatniej chwili liczyły, że jadą do pracy, która otworzy im wrota do dorosłości. Autorka ze strzępków notatek, fragmentów rozmów czy zdjęć utkała bardzo dobrą pozycję, która wyróżnia się na tle literatury obozowej. Nie znajdziemy tu zaczarowanej historii, ale prawdziwe losy tych niezłomnych kobiet. Niezłomnych, bo jak wiemy osoby z niskimi numerami, które przeżyły obóz, stanowiły bardzo mały odsetek wśród więźniów. A jednak takie historie dzięki pomocy innych, czasem szczęściu, czy silnej woli miały swoje szczęśliwe zakończenie.

Heather Dune Macadam podjęła się niełatwego zadania, by przedstawić czytelnikowi dzieje niezwykłych młodych dziewcząt, których los doświadczył w bardzo okrutny sposób. Pozycja nie skupia się tylko na przedstawieniu ich sylwetek, ale pokrótce opisuje cała obozową machinę. Autorka posuwa się nawet do śmiałych wniosków, opisując postacie nazistów z różnych perspektyw. Wręcz rozkłada na czynniki pierwsze sposób postępowania, tok myślenia, czy sposób działania w większej grupie. Takie fragmenty czyta się nie tylko z uwagą, ale przede wszystkim z większym rozważaniem, czy zastanowieniem się nad postawą drugiej osoby.

Nie da się ukryć, że jest to pozycja, po którą warto sięgnąć i poznać losy kobiet z pierwszego transportu do Auschwitz. Tylko tyle i aż tyle jesteśmy w stanie dla nich zrobić.