999. Nadzwyczajne dziewczyny z pierwszego transportu kobiecego do Auschwitz recenzja

Książka traktuje o losach słowackich dziewcząt i młodych kobiet, które w marcu 1942r. zostały wysłane przez władze do pracy. Niektóre obawiały się nieznanego, inne były dumne, że wreszcie będą mogły wesprzeć domowy budżet, poczuć się dorosłe i odpowiedzialne. Wszystkie zgodnie i posłusznie stawiły się w wyznaczonym miejscu i czasie, by wypełnić obowiązek wobec kraju.
Nie mogły mieć wtedy pojęcia, co je za chwilę czeka. Nie wiedziały, że zamiast trzech miesięcy pracy w fabryce obuwia, mają przed sobą długą walkę o przetrwanie w niemieckim obozie śmierci.

999. To liczba kapo, które na początku 1942 roku przewieziono z Ravensbruck do nowo powstałego obozu w Auschwitz, ale także liczba młodych Słowaczek, które trafiły w to przerażające miejsce jako pierwsze, podrzędne więźniarki.
Autorka doszukuje się w tej liczbie ukrytego znaczenia. Wiele przesłanek rzeczywiście wskazuje na to, że istnieje ukryty związek liczby 999 z obsesją Himmlera i innych wysokich rangą nazistów na punkcie okultyzmu, numerologii i przepowiedni Nostradamusa.

Abstrahując jednak od ilości kobiet, które w pierwszym transporcie zostały przywiezione do Auschwitz, należy przyznać, że był to początek ogromnej ludzkiej tragedii.
Wyrwane z bestroskiej codzienności swoich rodzinnych miasteczek i wsi, dziewczęta trafiły do zupełnie innego świata. Do koszmaru, którego nikt wcześniej nie potrafiłby sobie nawet wyśnić.

Począwszy od rejestracji, przez długą, wykańczającą podróż w bydlęcych wagonach, aż po każdy kolejny dzień w obozie, obdzierane były ze swej kobiecości, godności. Z człowieczeństwa.
Niektóre poddały się bardzo szybko. Ich młodzieńcze, delikatne organizmy nie poradziły sobie w zderzeniu z głodem, zimnem i okrutnym traktowaniem.
Te, które przetrwały trudny początek, każdego dnia uczyły się żyć na nowo w tej przerażającej rzeczywistości. To dzięki ich wytrwałości i determinacji możemy dziś poznać prawdę o Holokauście.

Heather Dune Macadam dzięki uprzejmości samych ocalałych, ale także ich rodzin, może poprowadzić czytelników przez lata niewoli i cierpienia, których doświadczyły Edith, Lea, Bertha, Magda, Eta i setki, tysiące innych więźniarek.
Te, które przetrwały, zawdzięczają życie własnej sile i sprytowi, ale też współtowarzyszkom. Książka ta jest bowiem nie tylko dokumentem o okropieństwach, jakich dopuszczali się naziści, ale także o niezłomności młodych kobiet, o sile przyjaźni. Pokazuje, jak ważnym było, by po utracie rodziny mieć kogoś bliskiego, z kim możnaby dzielić ciężki los, kto dodawałby sensu kolejnym dniom, które nie przynosiły nadziei na lepsze jutro.

Autorka stworzyła piękne połączenie z opowieści wielu osób. W formie fabuły opisała prawdziwe przeżycia wielu słowackich Żydówek. Treści zawarte w książce poruszają bardzo delikatne, emocjonalne struny. Powinniśmy być wdzięczni, że zarówno dzięki Macadam, która postanowiła dotrzeć do źródeł, jak i dzięki ofiarom, które zgodziły się na potrzeby książki rozdrapać stare rany, możemy poznać prawdę o niemieckich obozach zagłady lat 40 XX wieku.

Potraktujmy to jako przestrogę, aby nasze dzisiejsze codzienne decyzje i zachowania już nigdy nie doprowadziły do takich tragedii, jakie miały miejsce podczas II wojny światowej. Jednocześnie zachowajmy pamięć o ofiarach i szacunek dla ich przeżyć oraz wdzięczność, że żyjemy w stosunkowo spokojnym świecie.