Samotnia recenzja

Książka pani Kańtoch oparta jest na dosyć przewrotnym pomyśle. Bohaterem i narratorem jest młody i wzięty pisarz Leon Cichy (wszelkie podobieństwa do osób realnych wykluczone). Cichy jest świeżo po rozwodzie, za granicą poznaje Polkę imieniem Julia i po krótkim romansie poślubia ją w polskim konsulacie. Zaraz po powrocie do kraju nasz bohater ulega ciężkiemu wypadkowi, w którym traci wzrok i częściowo pamięć. Po wybudzeniu Cichy ma przekonanie graniczące z pewnością, że kobieta u jego boku nie jest świeżo poślubioną żoną, tylko kimś innym, osobą podstawioną. To chwyt nienowy, podobne wątki mogliśmy znaleźć w 'Misery' Kinga, ta książka jest zresztą wspomniana w 'Samotni', ale na gruncie polskim brzmi rzecz cała jakoś świeżo i oryginalne. Poza tym narrator ma różne fobie, obsesje, wymyśla niestworzone historie w swojej głowie, dosyć to ciekawe jest.

Intryga rozwija się dosyć dynamicznie, bardzo szybko mamy morderstwo, tajemnicze zniknięcie, a Cichy bawi się w prywatnego detektywa, mając do pomocy młodą dziewczynę. Prawdę mówiąc, ten Cichy to dosyć irytujący typ: na przykład notorycznie kłamie przesłuchującym go policjantom, nawet raz usiłuje zaatakować przesłuchującego go gliniarza, za co trafia do aresztu na 24 godziny.

Muszę przyznać, że pani Kańtoch umiejętnie utrzymuje napięcie, o co niełatwo, zważywszy, że opowieść jest prowadzona przez niewidomego człowieka. Rozwiązanie zagadki morderstw (bo trupów w książce pojawia się więcej) jest całkiem logiczne. Tylko znowu mamy problem taki, że zabójcami są tak zwani porządni ludzie, jakoś mi to psychologicznie mocno zgrzyta.Poza tym brakuje w książce ciekawych wątków psychologicznych, obyczajowych czy społecznych, to po prostu czysta rozrywka, ale na dobrym poziomie.

Książka ma formę nagrywanych wypowiedzi, więc świetnie sprawdza się w formie audiobooka zresztą bardzo dobrze czytanego przez Janka Marczewskiego. Irytował mnie jednak podkład dźwiękowy towarzyszący lektorowi: muzyka, miauczenie kotów, śpiew ptaków, nawet płacz kobiety. Jakby twórcy nagrania nie wierzyli treści i uznali za konieczne wspomagać ją odpowiednimi dźwiękami. Owe podkłady dźwiękowe były dla mnie tak irytujące, że w połowie lektury porzuciłem audiobooka i przerzuciłem się na ebooka.