Karty na stół recenzja

Mój miesiąc miodowy z Agathą Christie trwa w najlepsze. Dotychczas nie trafiłem na zły kryminał jej autorstwa, choć słyszałem o istnieniu takowych. Być może pomaga mi ich uniknąć to, że trzymam się Jubileuszowej Kolekcji, która nie tylko zachwyca okładkami w stylu retro, ale składa się też z wyselekcjonowanych tytułów. W przypadku Agathy Christie jest z czego wybierać, i myślę, że możemy spodziewać się jeszcze wielu doskonałych książek wydanych w ramach tej serii. Przeczytałem „Karty na stół”, najnowszą propozycję, i … chcę więcej.

Coraz bardziej przywiązuję się do Herkulesa Poirota. Jest jedyny w swoim rodzaju. Z każdą kolejną książką coraz lepiej go rozumiem i bardziej cenię swoisty ekscentryzm. Autorka napisała „Karty na stół” szesnaście lat po pierwszej książce z belgijskim detektywem (pierwsza powieść – „Tajemnicza historia w Styles” ukazała się w 1920 roku). Od tamtego czasu ukazało się już trzynaście książek, w których Poirot odkrywa kto stoi za kolejnymi morderstwami. Domyślacie się, że i tym razem okaże się nieomylny, ale czy na pewno nie da się wyprowadzić w pole?

Czy Herkules Poirot może się mylić? Jedno jest pewne – stosuje całkowicie niecodzienne metody dedukcji. Ale trzeba je dostosować do okoliczności morderstwa, które są wyjątkowe.

Bawiłem się przednio podczas lektury. To w tym momencie moja ulubiona książka Agathy Christie, choć chwaliłem już poprzednie przeze mnie przeczytane. Ale jak sama autorka zaznacza w przedmowie, choć oddała w nasze ręce kolejny klasyczny kryminał, to jednak jest on inny:

Zgadzam się z tym, że napięcie jest w tej książce duże. Nie zgadzam się jedynie z tym, że Agatha Christie wyeliminowała element zaskoczenia. Może książka nie jest naszpikowana cliff hangerami jak najnowsze powieści Remigiusza Mroza, ale kilkakrotnie udało się autorce mnie zaskoczyć. Przede wszystkim jednak udało jej się kolejny raz wyprowadzić mnie w pole, choć miałem przecież 25% szans na odgadnięcie mordercy. Od początku wiemy, że to jeden z czterech graczy w brydża, podczas bardzo specyficznego przyjęcia.

Na tym specyficznym przyjęciu zamordowany zostaje gospodarz. Do jednego stolika zaprosił czterech morderców. W drugim pomieszczeniu mamy czterech „śledczych”. W tej grupie obok Poirota spotkamy również sławną autorkę kryminałów – panią Oliver, którą polubiłem przy okazji lektury „Pani McGinty nie żyje” (1952). Tak jak i w tamtym kryminale Agatha Christie puszcza do czytelnika oko, odsłaniając (z poczuciem humoru) nieco swoje zmagania:

Cała czwórka – Poirot, pani Oliver, nadinspektor Battle i pułkownik Race – łączą swoje siły, by odkryć kto dokonał morderstwa, gdy znajdowali się w pokoju obok. To bardzo dobrze napisany kryminał. I choć to gatunek służący rozrywce czytelnika, nie jest pozbawiony głębszych i cennych rozważań:

Herkules Poirot mając ograniczone możliwości zbierania materiałów dowodowych skupia się – wydawałoby się – na nieistotnych detalach. Ale dobrze zdaje sobie sprawę, że rzeczy pozornie błahe, potrafią obnażyć to co najważniejsze. Nie ważne nawet czy w odpowiedzi otrzymuje prawdę czy kłamstwo. Wszystko co mówimy, a przede wszystkim jak to robimy, pełne jest wskazówek:

Dlatego przygotujcie ołówki i zabierajcie się za „Karty na stół”. Jeśli znacie zasady gry w brydża będzie Wam łatwiej, bo gra ta stanowi istotny element fabuły, ale wiedza ta nie jest niezbędna.

Szczerze polecam ten kryminał. Autentycznie rozmyślałem ostatnio przed snem nad tym kto jest mordercą. Niech to będzie wystarczającą rekomendacją. Ja tymczasem planuję lekturę kolejnych książek z Herkulesem Poirotem.