Besties. Na zawsze recenzja

“Besties. Na zawsze” jest książką, która niespodziewanie skradła moje serce. Pokochałam tę historię do takiego stopnia, że już po jej zakończeniu planowałam, kiedy ponownie po nią sięgnę. Mam nadzieję, że uda dobrze mi się przekazać moje odczucia odnośnie tej książki i nie będą one za bardzo chaotyczne. Bo myśląc o niej, przychodzi mi tysiąc myśli na sekundę.

Connor zna Kasię od jej urodzenia. Był wdzięczny parze przyjaciół, którzy w młodym wieku zostali rodzicami i mimo to przyjęli go pod swój dach, aby mógł skończyć studia. Przez ten okres Connor i Katie bardzo się ze sobą zżyli. Niestety serce małej Kasi zostaje złamane, kiedy Connor kończy studia i wraca do Ameryki. Jednak dzieląca ich odległość nie przeszkodziła w utrzymywaniu relacji.

“Najczęściej fantazjowałam o tym, że bohater wybawia mnie z opresji. To Connor zawsze był tym bohaterem, a teraz właśnie niósł mnie na rękach jak księżniczkę. Chciałam, by to trwało i trwało.”

[współpraca reklamowa @natioswydawnictwo ]

Była to moja pierwsza styczność z twórczością Magdaleny Winnickiej i na pewno nie ostatnia. Bardzo spodobał mi się warsztat pisarski autorki. A w szczególności to jak buduje napięcie czy przekazuje tekstem emocje. Książkę czytało się bardzo szybko i jestem pewna, że gdybym nie miała dużej ilości zadań do zrobienia, przeczytałabym ją w jeden wieczór.

Jeśli się nie mylę, po raz pierwszy spotkam się z wątkiem, który występuje w tej historii. Connor był przyjacielem rodziców Katie, wiążę się z tym, że opiekował się nią gdy była młodsza. Między innymi przez to w historii występuje duża różnica wieku, odrobina kontrowersji oraz jeden z moich ulubionych motywów: friends to lovers.

Ciąg dalszy w komentarzu

Historia jest dużym i bardzo wolnym slow burn, który wywołuje silne napięcie. I chęć wejścia do książki, aby przemówić bohaterom do rozsądku. Moim zdaniem taki wolny rozwój relacji był potrzebny. Pokazał, jak ich relacja zmieniała się z biegiem lat. A najbardziej jakie emocje się z tym wiązały. Zagubienie, niezrozumienie, złość, zaprzeczenie i smutek łamiący serce towarzyszą przez całą historię. Nie zabrakło również momentów, które wywołały uśmiech na twarzy czy niepohamowane rozbawienie.

Moim zdaniem autorka bardzo dobrze ukazała różnice wieku bohaterów. Jednak czytając o dwóch przeróżnych światach, dorastającej nastolatki i dorosłego mężczyzny, znajdujemy wspólne elementy, które łączą się, tworząc skomplikowaną relacje Katie i Connora. Dzielące ich lata w szczególności widać, kiedy poznajemy przeszłość bohaterów oraz w momentach, w których przedstawiane są ich priorytety.

Po przeczytaniu zakończenia byłam zła na autorkę. Jak można kończyć książkę w takim momencie? Czuję ogromny niedosyt i jak najszybciej chciałabym poznać dalsze losy bohaterów. Z ogromną niecierpliwością czekam na kolejną część.