Niepokorny mężczyzna recenzja

   Historia kobiety i mężczyzny, która rozpoczęła się zwyczajnie. 

Po wspaniałych czterech miesiącach ich związku Tess odkrywa prawdę na temat ukochanego, dokładnie zaraz po tym jak została wyciągnięta siłą ze swojego mieszkania, zabrana na przesłuchanie i zmuszona wyjawić swój największy sekret. Kobieta jest pewna, że nie chce dalej z nim być, Brock jest innego zdania i chce ją odzyskać.

  Powiem tak, czytając opis (którego nie przytoczę), liczyłam na coś lepszego, pełnego zarówno scen miłosnych, dramatów, czy akcji. Książka miała w sobie zbyt wiele słodyczy, związek Tess i Brocka był przesłodzony, a sama bohaterka była bardzo uległa. Jako przykład  (SPOJLER) powiem, że kiedy po trzech miesiącach przerwy, braku kontaktu, po tym jak starała się zapomnieć o agencie ten wpada do jej domu, przeprasza ją, prosi o wybaczenie, a ona niemal od razu mu wszystko przebacza. Każdą jego decyzję akceptowała, każdą.  
  Wciśnięcie pomiędzy to wszystko byłej żony ukochanego naszej głównej bohaterki nie było zbyt dobre w niektórych momentach, powiem tak te zachowania Olivii były żenujące i wszystko psuły.
  Co kilka rozdziałów było: ,,dwa miesiące później", tydzień później" albo ,,pół roku później'' i no nie, nie pasował to tam, przynajmniej nie w aż tak dużej ilości.]
  Co do scen ,,akcji" to takie trwały może ze cztery strony, właściwie to coś około tego (SPOJLER) trwało porwanie Tessy i jej ,,uratowanie" - sama się uratowała. I najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że po tym jak widziała, jak niezrównoważony psychicznie człowiek zabija trzech ludzi i porywa ją, ona po tej całej sytuacji ma to wszystko gdzieś, nie przeżywa tego, wszystko w porządku. Świetnie.
   Koniec sprawił, że obniżyłam tej książce ocenę.

Jeśli chodzi o plusy tej książki - pokazanie, że jeśli członek rodziny, który nas skrzywdził jest nieuleczalnie chory to wypadałoby mu przebaczyć. Schować gdzieś swoją dumę i pomagać mu w trudnym czasie. Pokazanie, że rodzina powinna trzymać się razem.

  Ta książka wzbudziła we mnie wiele emocji i nie zamierzam tego ukrywać śmiałam się, płakałam, czułam zażenowanie, ale tak powinno być.
 
  Nie skreślam tej książki, bo mimo schematyczności i minusów, które wymieniłam wcześniej, ona wciąż jest dobra, dodatkowo szybko się ją czyta. 

Polecam ją, mimo wszystko. Najlepiej czytać ją kiedy ma się złe dni, na pewno wprawi w dobry nastrój.