Alkohol. Piekło kobiet recenzja

Alkoholik to w powszechnym przekonaniu pan około pięćdziesiątki, brudny, śmierdzący, stojący pod sklepem i proszącym o 2 zł „Panią Kierownik” lub „Pana Kierownika”. Kobieta pijąca alkohol? Alkoholiczka? Kto to jest? Kobiety nie piją… No, może troszkę… Czyżby?

„Alkohol. Piekło kobiet” to zbiór świadectw kobiet i ich drogi do piekła i w nim. Każda z historii inna, choć ze wspólnym mianownikiem: trucizną. Autorka Monika Sławecka nie bierze jeńców i nie romantyzuje choroby, tak często społecznie lekceważonej i spychanej na margines. Kobiety wykształcone, samodzielne, odważne. Każda z bohaterek dokładnie opisuje drogę swojego uzależnienia od alkoholu. Niewinne początki, coraz częstszą potrzebę upijania się prowadzącą aż do uzależnienia, skąd trudno wyjść i zacząć leczenie. Wymowne, wstrząsające, przerażające a przede wszystkim prawdziwe historie, w których można się przejrzeć jak w lustrze, jeśli nie własnym (oby!), to w swoich bliskich… Dla mnie samorzecznictwo ma największą wartość i za to brawa dla każdej z kobiet za odwagę w dzieleniu się publicznie swoją prawdą (co jest bardzo, bardzo trudne). Staje się jasne, że alkoholizm to choroba społeczna i demokratyczna – nie patrzy na wykształcenie, status społeczny, zasobność portfela a po przekroczeniu Rubikonu tracisz wszystko i jest już tylko śmierć albo… nowe, zdrowe życie bez alkoholu… Podobało mi się, że Monika Sławecka pokazała te dwie drogi.

W książce „Alkohol. Piekło kobiet” autorka rozmawiała również z terapeutą Robertem Rutkowskim (dla niektórych dość kontrowersyjnym) i guru leczenia choroby alkoholowej w Polsce – Ewy Woydyłło-Osiatyńskiej. Z tych wywiadów wybrzmiewa merytoryczna wiedza, choć w skrótowej formie, to wspaniale pokazująca złożoność i poziom skomplikowania problematyki uzależnienia i jego leczenia. Oboje podkreślają, że alkoholizm to choroba całej rodziny, nie tylko osoby uzależnionej (dochodzi do tego DDA i współuzależnienie).

„Alkohol. Piekło kobiet” zawiera również spis książek, filmów traktujących o chorobie alkoholowej. Autorka wymienia również znane osoby z całego świata i krótki opis ich zmagań z chorobą.

Na końcu książki znajduje się opowiadanie z pierwszoosobową narracją dwóch kobiet: Gabrieli i Karoliny, których różne historie łączy jedno zdarzenie. Poruszyło mnie ono do głębi a ładunek emocjonalny wwiercił się w moją duszę, umysł i moje ciało i które zostanie ze mną już na zawsze…

„Nie pijesz – żyjesz” wybór wydaje się być oczywisty...

Książkę polecam każdemu, pozycja obowiązkowa!

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Prószyński i Ska.