Wojna cukierkowa recenzja

To była bardzo przyjemna lektura. Czytałam ją z siedmiolatkiem i niech miarą jakości tej książki będzie to, że za każdym razem negocjował ze mną "jeszcze jedną stronę, o dotąd." A potem pokłócił się ze mną, że gwiazdek powinno być 10, nie 8.
I miał rację, "Wojna cukierkowa" to wciągająca opowieść, może trochę "za straszna" dla całkiem małych dzieci, ale te troszkę większe i te całkiem dorosłe będą bardzo zadowolone. Choć muszę zastrzec, że prolog jest do pewnego stopnia mylący, gdybym miała sadzić po jego treści, spodziewałabym się raczej dorosłego urban fantasy w stylu Harry'ego Dresdena. I w sumie dobrze, bo nie przepadam za Dresdenem.
Kiedy przeprowadzasz się do nowego miasta i masz 10 lat, tak jak Nate, najważniejszą sprawą jest znalezienie świetnych kumpli. I kumpelek. Nate miał szczęście, już pierwszego dnia trafił na Summer, Trevora i Gołębia, którzy okazali się najlepszymi kumplami świata. I mieli świetny klub. Co prawda, pojawili się też szkolni dręczyciele, ale od czego ma się przyjaciół jeśli nie od tego żeby poradzić sobie z takimi przeciwnościami?
A potem okazało się, że w mieście otwarto nowy sklep ze słodyczami, a właścicielka jest tak miła, że rozdaje je za drobne przysługi. Jednak nie są to takie całkiem zwyczajne cukierki, a przysługi stają się coraz bardziej krępujące i cóż, mroczniejsze. A poza tym wydarza się seria różnych przypadków, które nie powinny mieć miejsca. Czy intencje pani White są aby na pewno tak czyste, jak to deklaruje? I dlaczego nie może sama zrobić tych wszystkich rzeczy?
Niewątpliwym plusem książki jest wartka akcja. Bardzo podobało mi się wyjaśnienie autora dlaczego magia działa tak a nie inaczej. Co prawda nie mam dużego doświadczenia z fantastyką dla dzieci - dopiero zaczynamy wchodzić w ten obszar, jednak taka właśnie koncepcja wydaje mi się całkiem oryginalna.
To książka przygodowa, co sugerowałoby, że jest przeznaczona raczej dla chłopców, dlatego bardzo pozytywnie odebrałam postaci Summer i Gołębia. Dziewczynka nie jest tu tylko ozdóbką żeby krytycy nie narzekali na brak różnorodności wśród bohaterów, jest równie istotna, jak chłopcy. I wcale nie jest najmądrzejsza z kwartetu (tak, piję tu do najsłynniejszej trójki bohaterów dziecięcej fantastyki ostatnich dekad), choć to ona, wykazuje się zdrowym rozsądkiem i odwagą kiedy trzeba podjąć trudne decyzje. Tym najmądrzejszym jest Gołąb, chłopiec niezbyt sprawny fizycznie, ale lubiący czytać książki na różne tematy.
Brandon Mull tą książką potwierdza, że jest jednym z czołowych pisarzy dziecięcej fantastyki oraz to, że jest w formie. Zapowiada, że to dopiero pierwszy tom cyklu. Może nie jestem aż tak ujęta jak w przypadku Morrigan Crow, ale też przypuszczam, że ten cykl będzie nieco mniej dojrzały i mroczny, niż książki Jessici Townsend. Co nie zmienia faktu, że chętnie przeczytam kolejne perypetie Błękitnych Sokołów i Johna Darta.
Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.