Mój książę recenzja

Na wstępie trzeba wyjaśnić, że to nie jest książka historyczna. To romans w empirowym kostiumie, nieprzejmujący się zbytnio okolicznościami historycznymi. Choćby taki wątek wojen napoleońskich nie istnieje, choć niektórzy bohaterowie radośnie podróżują po kontynencie akurat w czasie najintensywniejszych działań wojennych.
Ale już dość o tym. Teraz o samej książce. To była zaskakująco przyjemna lektura. Z tych leciusieńkich i nie wymagających choćby odrobiny wysiłku intelektualnego, ale przecież ta książka nie ma pretensji do bycia czymkolwiek innym, a wszelkie porównania do Jane Austen są delikatnie mówiąc na wyrost. Muszę wyznać, że parę razy zaśmiałam się na głos, bo humor sytuacyjny udał się autorce całkiem dobrze i nie jest wymuszony ani wulgarny, nawet kiedy dotyka sfery seksualnej. Język, jakim została napisana jest z tych nieodwracających uwagi od lektury, to znaczy ani bardzo dobry, ani zły, raczej przezroczysty, bez trudnych słów czy wyszukanych zabiegów stylistycznych.
Fabuła jest raczej nieskomplikowana i przewidywalna. To taki romans salonowy, przewidywalny i raczej unikający gwałtownych porywów i dramatycznych sytuacji. Każdy rozdział został skomentowany wyimkiem z fikcyjnej Kroniki Towarzyskiej Lady Whistledown, tak żeby nie było wątpliwości o czym był. Ona i on, przedstawiciele angielskiej arystokracji, w 1813 roku, spotykają się i zawierają układ, dzięki któremu on nie będzie nękany przez kandydatki na żony, a jej pozycja na rynku matrymonialnym poszybuje w górę - musi być w niej coś, skoro zwróciła uwagę księcia. I wszystko byłoby pięknie gdyby nie splot różnorakich komplikacji, który doprowadzi do całkiem przewidywanego finału, w postaci ślubu. Ale to wcale nie koniec książki, jest jeszcze druga część, fabularnie nieco gorsza, niż pierwsza, ale również będąca przyjemną lekturą. Ale nie będę zdradzała co tam się jeszcze podziało. W każdym razie, zakończenie i tak nie mogło się zmienić.
Plusem książki są wyraziste postaci, ale znów nie można na nie patrzeć w kontekście historycznym, bo są one napisane na wskroś współcześnie. Gdyby przebrać je we współczesne stroje, z powodzeniem mogłyby wystąpić we współczesnym romansie o siostrze zakochującej się w najlepszym przyjacielu starszego brata - oczywiście okraszonym opisami haj-lajfu tak, jak sobie go wyobrażają autorki tego typu literatury (to znaczy, absurdalnie bogate rekiny biznesu, które zajmują się absolutnie wszystkim, poza swoimi firmami, wzięci prawnicy prowadzący na raz tylko jedna sprawę i tak dalej).
Kolejnych tomów raczej nie przeczytam, bo mam ograniczoną tolerancję na tego typu literaturę i raz na dekadę w zupełności mi wystarczy, ale miłośnicy komedii romantycznych będą zadowoleni.