Najsłabsze ogniwo recenzja

„Najsłabsze ogniwo” Roberta Małeckiego nie jest zwykłą książką. To labirynt – duszny, pełen mrocznych zaułków i ślepych korytarzy, gdzie każdy krok wydaje się prowadzić do wyjścia, ale jednocześnie zapędza cię w pułapkę. Wsiąkłam w tę historię od razu, jakby ktoś zamknął mnie w cichej podtoruńskiej wsi i kazał szukać prawdy, której być może wcale nie chciałam znać.

Piotr Warot, pisarz powieści obyczajowych, staje się przewodnikiem po tym klaustrofobicznym świecie, choć sam wydaje się równie zagubiony, jak czytelnik. Znika jego brat Aleks i jego dziewczyna Alina. Policja? Obojętna. Sąsiedzi? Milczący. Czas? Nieubłagany. Każda chwila ciszy brzmi jak wyrok. Małecki nie prowadzi nas za rękę – pozwala, byśmy potykali się razem z bohaterem, krok po kroku odkrywając, że życie w małej wsi wcale nie jest sielanką, a relacje między ludźmi przypominają sieć pajęczą: wystarczy jeden fałszywy ruch, by wszystko runęło.

To nie jest tylko kryminał. To studium ukrytych emocji, które kryją się pod maską codzienności. Małecki mistrzowsko odmalowuje ludzi pełnych sprzeczności – jednocześnie czułych i okrutnych, lojalnych i zdradliwych. Kiedy czytałam, miałam wrażenie, że w tej historii nie ma bohaterów drugoplanowych – każdy gest, każde spojrzenie ma znaczenie. Tutaj wszystko jest ważne, a jednocześnie nic nie jest tym, czym się wydaje.

I choć wątek zaginięcia Aleksa i Aliny to oś tej opowieści, równie mocno uderzyła mnie ucieczka nastoletniego sąsiada. Co łączy te dwie sprawy? Czy w ogóle coś je łączy? Odpowiedzi są jak mgła, która gęstnieje nad wsią – niby coś widać, ale wszystko pozostaje niewyraźne. A kiedy wreszcie myślisz, że rozumiesz, Małecki jednym zdaniem obraca wszystko w pył.

Podczas lektury miałam wrażenie, że to nie tylko Piotr Warot szuka prawdy – ja też jej szukałam. W ludziach, w zdarzeniach, w samej sobie. Bo przecież zło, o którym pisze Małecki, nie rodzi się gdzieś daleko. Ono zawsze czai się tuż obok, wśród nas. A może... w nas?

Ta książka jest jak echo – zostaje w tobie długo po zamknięciu ostatniej strony. I nie daje spokoju. Polecam tylko tym, którzy są gotowi spojrzeć w głąb siebie i zadać niewygodne pytania. Pozostałych ostrzegam: to nie jest opowieść, z której łatwo się wyplątać.