Dziewczyna bez serca recenzja

Jagoda Wochlik w "Dziewczynie bez serca" serwuje nam opowieść z potencjałem na emocjonalny rollercoaster, ale ostatecznie dostajemy raczej przejażdżkę dziecięcą karuzelą – przyjemnie, ale bez większych uniesień. Główna bohaterka, Matylda, obdarzona zdolnością wykrywania kłamstw, ma niezwykły dar, który jednocześnie okazuje się jej największym przekleństwem.

Zaintrygował mnie pomysł – kobieta, która zawsze wie, kiedy ktoś mija się z prawdą, dostaje zlecenie, by rozszyfrować zawodowego oszusta. Brzmi jak przepis na wybuchową mieszankę emocji i napięcia, prawda? I rzeczywiście, momentami iskrzy. W dialogach czuć inteligentną grę słów, a wymiany zdań między bohaterami potrafią wciągnąć. Jednak im głębiej wchodzimy w tę historię, tym bardziej czuć, że coś tu nie gra.

Matylda, choć zapowiadała się na fascynującą postać, momentami zachowuje się wręcz absurdalnie. Jej wewnętrzne monologi bywają powtarzalne, a niektóre decyzje – zwyczajnie nielogiczne. Co więcej, romans, który miał dodać historii emocjonalnego ciężaru, wydaje się nieco wymuszony. Chemia niby jest, ale rozwija się według utartego schematu, bez większego zaskoczenia.

Styl Wochlik jest przystępny i lekki, co sprawia, że książkę czyta się bez wysiłku. Jednak w wielu momentach czułam, że historia mogłaby mieć więcej głębi. Finał? Przyspieszony i pozostawiający lekki niedosyt – jakby autorka nagle postanowiła, że czas kończyć, i po prostu domknęła wątki na szybko.

Ostatecznie, "Dziewczyna bez serca" jest jak iluzjonista, który zna świetne sztuczki, ale nie zawsze wie, kiedy zejść ze sceny. Zachwyca pomysłem, ale jego realizacja kuleje. To książka, która balansuje między intrygującą koncepcją a niewykorzystanym potencjałem. Może to była próba oszukania czytelnika, może zamierzona gra z naszymi oczekiwaniami? Jeśli tak, to muszę przyznać – w pewnym sensie się udało. Bo chociaż zabrakło mi w tej historii głębi, jedno jest pewne: nie mogę jej całkiem zapomnieć.

Podsumowując, "Dziewczyna bez serca" to książka, która ma swoje momenty, ale nie wzbudziła we mnie większych emocji. Jeśli ktoś szuka lekkiej lektury, może po nią sięgnąć – ale rewolucji literackiej tutaj nie znajdzie. 5/10 – bez żalu, ale i bez zachwytu.