Hipodrom recenzja

„Hipodrom to wciągający kryminał…”- tak zaczyna się opis książki na okładce.

Kryminał napisany jako krótka forma literacka. Liczy wszak 368 stron, ale czyta się za jednym zamachem, bardzo szybko i bardzo lekko.

Książka napisana jest w duchu polskich filmów kryminalnych z lat 90-tych XX wieku. To Sztos XXI wieku ;)

Główna bohaterka Melania – naiwna dziewczyna, świeżo upieczona na przekór ojcu prezydentowi Sopotu policjantka, wplątuje się w związek z cwaniakiem z trójmiejskiego półświatka.

Mamy opisanych kilka miesięcy z życia tegoż półświatka, jak i prawych obywateli. Mamy opisanych kilka historycznych budynków, głównie w Sopocie. Nazwy dzielnic Gdańska, Sopotu i Gdyni, zdarzenia poboczne, które uwspółcześniają opisaną historię czyniąc opowieść bardzo na czasie.

Łatwa, prosta fabuła. Mamy biznesmena z trójmiejskiego półświatka, mającego plany realizacji dochodowej inwestycji, za każdą cenę. Czy Mela dowie się, że jest jedynie kartą przetargową w rękach mafiosa bez skrupułów? Czy będzie jego bezwolną ofiarą? Czy Kowalski zdoła zrealizować swój plan? I czy otrzymamy odpowiedzi na wszystkie pytania? Tego dowiemy się, czytając „Hipodrom” Marty Girtler-Motyki. W zasadzie Autorka wykłada nam kawę na ławę od pierwszej strony. Pozostaje tylko śledzić kolejne ruchy głównych bohaterów.

Autorka pozostaje tajemnicą, o której nie mogłam nic znaleźć w sieci. Nie wiemy, czy to jej debiut literacki (chyba tak, skoro nic o niej nie wiemy). A może pisała pod pseudonimem… Jest, owszem, Marta Girtler-Motyka, ale działająca w obszarze doradztwa rolniczego, może to nasza Autorka. Brak takich informacji.

Jak na debiut, książka dobra dla niewymagających czytelników. Fabuła opisywana jest totalnie powierzchownie, jak sprawozdanie, czytane jednostajnym, monotonnym głosem. Żadnych emocji, ot, opowiastka: ten zrobił to, a tamten zrobił tamto, a później tamta powiedziało to i wtedy tamten się uśmiechnął. Mam mieszane uczucia co do tej opowieści, bowiem jest naiwna aż do bólu, a jednak da się czytać. Przewidywalna również jest, choć potrafiła mnie pod koniec troszeczkę zaskoczyć.

Ogromny minus za błędy w treści, nie wiem, czy to sprawka Autorki, czy korekty, ale jeśli mamy napisane „tą” zamiast „tę” – to jeszcze byłam w stanie przeżyć, „jakiś” zamiast „jakichś”, to absolutnie mnie zatkało, kiedy ojciec prosząc córkę, aby podeszła, bo musi ją o coś zapytać, mówi: „Melu choć na chwilę (…) muszę cię o coś zapytać.”

Czy czytać – decydujcie sami. Na pewno jest niewymagająca. Ani trochę.