Mur duchów recenzja





Ojciec Silvie uwielbia historię Wielkiej Brytanii, a możliwość uczestniczenia w obozie antropologicznym jest dla niego spełnieniem marzeń. Na codzień pracuje jako kierowca autobusu, więc może zapomnieć o takich przygodach, ale znajomy profesor daje mu szansę przeżycia cofnięcia się w czasie. Studenci mają odtworzyć życie w czasach epoki żelaza i ma mieć to charakter edukacyjny, ale zaciętość oraz bezkompromisowość mężczyzny sprawia, że z czasem wszyscy zatracają się na granicy dwóch czasów. Dominacja mężczyzny nad rodziną, obsesja, brak poszanowania innych oraz wieczne obwinianie kobiet. Oto czym jest ta historia.

Jestem całkowicie oczarowana stylem autorki. Tym jak pięknie zbudowane są zdania, choć to akurat zasługa również Pauliny Surniak, która przetłumaczyła „Mur duchów". Obie panie stworzyły coś niesamowitego chociażby pod względem języka. Jest on tak zgrabny i tak ładny! Czytanie kolejnych zdań było przyjemnością.
Ale książka ta to nie wyłącznie ładny język.
Silvie oraz jej matka żyją w ciągłym lęku przed głową ich rodziny. Mężczyzna, za zachowanie w jego mniemaniu nieodpowiednie, używa kar fizyczny, a przemoc psychiczna jest na porządku dziennym. Wraz z kolejnymi dniami swoją wolę próbuje również narzucić reszcie uczestników obozu. Jedna ze studentek, Molly, głośno protestuje przeciwko takiemu zachowaniu, a Silvie z jednej strony jest pod wrażeniem jej odwagi, ale z drugiej wciąż stoi po stronie ojca, który wzbudza w niej lęk. Boi się mu sprzeciwić i stara się trzymać z boku. Podobnie jak jej matka.
W pewnym momencie między przeszłością a teraźniejszością linia przestaje być wyraźna. Przez ojca Silvie wszyscy coraz bardziej upodobniają swoją codzienność do tej sprzed wieków, aż w pewnym momencie... „Pasja staje się obsesją, która prowadzi do ślepej wiary w konieczność praktykowania dawnych rytuałów, nawet za cenę ludzkiego życia." Lepiej bym tego nie ujęła.
Zastanawiam się, jak duży wpływ mają na nas inni ludzie? Jak to jest, że większość nie dostrzega tego, jak przerażeni jesteśmy? Dlaczego tyle osób idzie za „najsilniejszym"? Co poczucie władzy robi z ludźmi? W jak okrutny sposób można wyrazić miłość?
„Mur duchów" to książka krótka, ale mocna i ważna. Bolała, ale jednocześnie zachwycała, a takie lektury lubię najbardziej. Całkowicie mnie sobą oczarowała.