Martwy sad recenzja

Zachęcona opiniami o autorze na „Bookszpanie” sięgnęłam po pierwszą książkę tego autora. Początek trochę naciągany, ale interesujący. Komisarz Marcin Zakrzewski zostaje wezwany do makabrycznego morderstwa kobiety w jednej z dzielnic willowych Wrocławia. Dziwnym trafem morderca nie ucieka, ukrywa się w pobliżu. Odnajduje go Maciej Zakrzewski i dopiero wtedy ucieka, jednak wcześniej szepcze mu do ucha słowa: „Widziałem, jak diabeł chodzi tam na palcach…”. Słowa te słyszał przed 30 laty od swego brata bliźniaka, Ryszarda. Niestety Ryszard niedługo później zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Ryszard zaginął w małej miejscowości w okolicach Wrocławia, gdzie wtedy mieszkał wraz z rodziną. Mieszkają tam nadal ich dziadkowie. Gdy szuka materiałów ze śledztwa w sprawie zaginięcia Ryszarda, odkrywa, że w okolicy co cztery lata znikał chłopiec, a Ryszard był ostatnim zaginionym chłopcem. Czy to możliwe, aby był to ten sam sprawca, a może ktoś kontynuuje zbrodniczą profesję, na przykład Rysiek? Zapowiadał się naprawdę interesujący kryminał.

Niestety do śledztwa przydzielona jest Paulina, koleżanka, z którą Maciej od lat jest skonfliktowany. Tym razem pomimo byłych konfliktów, prawie na powitanie wskakują do łóżka. Rozpoczyna się wątek erotyczno- romansowo- obyczajowy. Takie wątki nazywam „wypełniaczami”, nic nie wnoszą do akcji, ale zwiększają objętość książki. Raczy nas autor opisem porannej kawy, zamawianiem pizzy, czy dyskusjami na temat byłych. Cały wątek naciągany i sztuczny. Następnym „wypełniaczem” są opisy podróży samochodem bohatera. Nawigacja nie dostarczyłaby mnie tak dokładnych opisów trasy, a do tego jeszcze opisy widoków z samochodu. Ponieważ trasy przejazdu bohatera powtarzają się, to i opisy z niewielkimi zmianami też się powtarzają. Po przeczytaniu paru pierwszych zaczęłam je pomijać, gdyż nic nie wnoszą do akcji. Zastrzeżenia też mam do samego śledztwa. Policja posiada DNA sprawcy, a przez większość powieści zastanawiamy się, czy sprawcą nie jest Ryszard, brat bliźniak Macieja. Nawet jeżeli Ryszard i Maciej nie są bliźniętami jednojajowymi, to żyją ich rodzice (następny „wypełniacz”) i można jednoznacznie wykluczyć pokrewieństwo sprawcy. Następne zastrzeżenia dotyczą „martwego sadu”, czyli starego sadu z gruszami, po którym spaceruje diabeł na palcach, jak mówił Ryszard. Gdy Maciej znajduje rysunek Ryszarda z zaznaczonymi gruszami i „plusami” przy nich, wszyscy czytelnicy domyślają się znaczenia tych „plusów”, oprócz prowadzącego śledztwo. Zresztą to nie on odkrywa znaczenie tych symboli tylko jego partnerka. Zastrzeżeń do samego śledztwa jest o wiele więcej, ale nie chcę zdradzać akcji.

Książka zaczęła się bardzo dobrze, świetny pomysł na zbrodnię. Niestety w miarę czytania wzrastało moje rozczarowanie. Może dam autorowi jeszcze jedną szansę, ale boję się, że autor będzie rozwijał wątek romansu między Pauliną Maciejem.