Szczątki recenzja

Typowy dzień w pracy. Od wczesnych godzin wykonujesz swoje obowiązki, ale zauważasz, że ktoś nie wywiózł odpadów poprodukcyjnych znajdujących się w beczce. To dziwne, więc postanawiasz sprawdzić dlaczego tak się stało. W momencie kiedy podnosisz pokrywę oblewa Cię zimny pot, a ręce zaczynają Ci drżeć. Pokrywa z głośnych hukiem spada na ziemię. Czujesz oblepiający Cię strach, bo czy to, co pływa po powierzchni, naprawdę jest ludzkim okiem?

Krzysztof Jóźwik powraca z serią warszawską w wielkim stylu! Przy zmienionej odrobinę koncepcji i skupieniu się bardziej na samym procesie prowadzenia śledztwa, był w stanie napisać kolejny genialny kryminał. To nieco spokojniejsza i grzeczniejsza odsłona autora, bo owszem mamy tu brutalne sceny, ale nie w takim natężeniu, jak w poprzednich książkach autora. Nie zabraknie tu jednak sprzętów ciężkiego kalibru, a których nigdy w życiu nie wyobrażałabym sobie w roli, w której zostały obsadzone. Nigdy więcej nie spojrzę na maszynę do mielenia w ten sam sposób.

,,Szczątki" z pewnością okażą się nie lada gratką dla osób, które uwielbiają zagłębiać się w tego typu historie i dochodzić po nitce do kłębka, ale uwaga, nie będzie to takie proste. Autor skutecznie skomplikował nam odkrycie, kto i dlaczego postanowił w tak brutalny sposób skrócić żywot bohaterów. Przy pomocy sieci intryg i tajemnic z łatwością jest w stanie wyprowadzić czytelnika w pole. Krok po kroku śledzimy poczynania naszych śledczych, które oczywiście nie zawsze będą łatwe, a na ich drodze pojawi się wiele przeciwności. Warto zaznaczyć, że również z tą perspektywą autor poradził sobie świetnie.

Ból i rozpacz po stracie oraz mroczne tajemnice sprzed lat nieodłącznie towarzyszą nam na kartach powieści. Dobrze wiecie, że początkowo nie byłam fanką wątku romantycznego pojawiającego się w tej serii. Jednak w tym tomie zmieniło się to o sto osiemdziesiąt stopni, bo do głosu doszły bardzo nieoczywiste problemy, które pojawiły się w tej relacji i życiu bohaterów. Podziwiam za odważne podjęcie tematu rodzicielstwa i uczuć z tym związanych, bo rzadko kiedy mówi się o tej negatywnej stronie.

W tym momencie dochodzimy do zakończenia, które sprawiło, że zamknęłam laptopa, zbiegłam po schodach na dół i powiedziałam cioci - to było dobre, ale dlaczego, ja chcę już wiedzieć co było dalej, ile teraz będę musiała czekać, żeby dowiedzieć się co tak naprawdę się tam stało i czy dam radę to zrobić? Gwarantuje wam, że finał tej historii sprawi, że zapragniecie więcej!